خطاب قرار داده و از آنها بخواهم كه در احياى مراسم عزاى اهل بيت عليهم السلام، در ايام شادى و حزن آن بزرگواران و اقامه مجالس عزادارى براى مصائب اهل بيت عليهم السلام تلاش نمايند و ضمن برگزارى مجالس با عظمت و پر شكوه، آن را با امور موهن، از قبيل كف زدن و استعمال آلات موسيقى و مثل آن امورى كه موجب اذيت اهل بيت عليهم السلام مى‌شود، هتك ننموده و نيز در ترويج شعائر حسينى، به نحوى كه بين طائفه بر حق شيعه معروف است، و زنده نگه داشتن مظلوميت اهل بيت عليهم السلام در طول تاريخ و گذر زمان تلاش نمايند، و براى كسانى كه در اين شعائر تشكيك كرده و در جهت تغيير، تبديل يا محو آن تلاش مى‌كنند، مجالى باقى نگذارند كه اين شعائر، همان چيزى است كه سيره علماى ابرار ما، بر آن جارى است و شيعيان مخلص اهل ولاء در طول قرون متمادى بر آن مشى كرده‌اند و اين خود، به كار بستن دستورالعملى است كه از حضرات معصومين عليهم السلام وارد شده است كه فرموده‌اند:

ومَنْ جَلَسَ مَجْلِساً يُحْيى‌ فِيهِ أَمْرنا لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَمُوتُ الْقُلوب‌[1]

، و نيز وارد شده است:

انّ البكاء والجزع مكروه للعبد في كل‌

ما جزع، ما خلا البكاء والجزع على الحسين بن على عليه السلام فانه فيه مأجور[2].

همه مؤمنين مى‌دانند كه اينجانب وقتى مشاهده نمودم كه بعضى از

[1]- عيون اخبار الرضا عليه السلام، ج 2، ص 264؛ وسائل الشيعه، ج 14، ص 502.

[2]- كامل الزيارات، ص 201، ح 286؛ جامع احاديث الشيعه، ج 12، ص 557؛ وسائل الشيعه، ج 14، ص 507، ح 13.