احكام جنابت‌

مسأله 351- به دو چيز انسان جنب مى‌شود: «اول» جماع. «دوم» بيرون آمدنى منى، در خواب باشد يا بيدارى، كم باشد يا زياد، با شهوت باشد يا بى‌شهوت، با اختيار باشد يا بى‌اختيار.

مسأله 352- اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است يا بول يا غير اينها، چنانچه با شهوت وجستن بيرون آمده، آن رطوبت حكم منى را دارد، و در غير اين صورت حكم منى را ندارد ولى در مريض لازم نيست آن رطوبت، با جستن بيرون آمده باشد، بلكه اگر با شهوت بيرون آيد در حكم منى است.

مسأله 353- اگر از مردى كه مريض نيست آبى بيرون آيد كه با جستن يا با شهوت نباشد، چنانچه پيش از بيرون آمدن آب، وضو داشته مى‌تواند به همان وضو اكتفا كند، و اگر وضو نداشته كافى است فقط وضو بگيرد، و غسل بر او لازم نيست.

مسأله 354- مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و اگر بول نكند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى را دارد.

مسأله 355- اگر انسان با زن جماع كند و به اندازه ختنه گاه يا بيشتر داخل شود، در قبل باشد يا در دبر، بالغ باشند يا نا بالغ، اگرچه منى بيرون نيايد هر دو جنب مى‌شوند.

مسأله 356- اگر شك كند كه به مقدار ختنه گاه داخل شده يا نه غسل بر او واجب نيست.

مسأله 357- اگر نعوذ بالله حيوانى را وطى كند، يعنى با او نزديكى نمايد و منى از او بيرون آيد، غسل تنها كافى است، و اگر منى بيرون نيايد، چنانچه پيش از وطى وضو داشته باز هم غسل تنها كافى است، و اگر وضو نداشته احتياط واجب آن است كه غسل كند و وضو هم بگيرد. و همچنين است حكم در وطى مرد.

مسأله 358- اگر منى از جاى خود حركت كند و بيرون نيايد، يا انسان شك كند كه منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

مسأله 359- كسى كه نمى‌تواند غسل كند ولى تيمّم برايش ممكن است، بعد از داخل شدن وقت نماز هم مى‌تواند با عيال خود نزديكى كند.