«شرط هشتم» آنكه به قصد قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم وضو بگيرد، و اگر براى خنك شدن يا به قصد ديگرى وضو بگيرد باطل است.

مسأله 288- لازم نيست نيّت وضو را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذراند، بلكه اگر تمام افعال وضو به داعى امر خدا بجاآورده شود كفايت مى‌كند.

«شرط نهم» آنكه وضو را به ترتيبى كه گفته شد بجاآورد يعنى اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد، و بنابر احتياط دست چپ را يك دفعه بشويد و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح نمايد، و بنابر احتياط پاى چپ را بعد از پاى راست مسح كند، و اگر به اين ترتيب وضو نگيرد باطل است.

«شرط دهم» آنكه كارهاى وضو را پشت سرهم انجام دهد.

مسأله 289- اگر بين كارهاى وضو به قدرى فاصله شود كه وقتى مى‌خواهد جائى را بشويد يا مسح كند، رطوبت جاهائى كه پيش از آن شسته يا مسح كرده خشك شده باشد، وضو باطل است. و اگر فقط رطوبت جائى كه جلوتر از محلّى است كه مى‌خواهد بشويد يا مسح كند، خشك شده باشد، مثلا موقعى كه مى‌خواهد دست چپ را بشويد رطوبت دست راست خشك شده باشد و صورت تر باشد، وضويش صحيح است.

مسأله 290- اگر كارهاى وضو را پشت سرهم بجاآورد ولى بواسطه گرماى هوا يا حرارت زياد بدن و مانند اينها، رطوبت جاهاى پيشين خشك شود، وضوى او صحيح است.

مسأله 291- راه رفتن در بين وضو اشكال ندارد، پس اگر بعد از شستن صورت و دستها مقدارى راه برود و بعد سر و پا را مسح كند وضوى او صحيح است.

«شرط يازدهم» آنكه شستن صورت و دستها و مسح سر و پاها را خود انسان انجام دهد، واگر ديگرى او را وضو بدهد، يا در رساندن آب به صورت و دستها و مسح سر و پاها به او كمك نمايد، وضو باطل است.

مسأله 292- كسى كه نمى‌تواند وضو بگيرد بايد نائب بگيرد كه او را وضو دهد، و چنانچه مزد هم بخواهد، در صورتى كه بتواند و مضر به حالش نباشد بايد بدهد، ولى بايد خود او نيّت وضو كند و با دست خود مسح نمايد، و اگر نمى‌تواند بايد نائبش دست او را بگيرد و به جاى مسح او بكشد، و