وقتى برسد كه حيوان جان داده باشد، هر دو قسمت حلال است، و همچنين است اگر حيوان زنده باشد ولى به اندازه سربريدن وقت نباشد، امّا اگر به اندازه سربريدن وقت باشد و ممكن باشد كه مقدارى زنده بماند، قسمتى كه سر و گردن ندارد، حرام، و قسمتى كه سر و گردن دارد، اگر سر آن را به دستورى كه در شرع معيّن شده ببرند، حلال، و گرنه آن هم حرام مى‌باشد.

مسأله 2615- اگر با چوب يا سنگ يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح نيست حيوانى را دو قسمت كنند، قسمتى كه سر و گردن ندارد حرام است، و قسمتى كه سر و گردن دارد، اگر زنده باشد وممكن باشد كه مقدارى زنده بماند و سر آن را به دستورى كه در شرع معيّن شده ببرند، حلال، و گرنه آن قسمت هم حرام مى‌باشد.

مسأله 2616- اگر حيوانى را شكار كنند يا سر ببرند و بچّه زنده‌اى از آن بيرون آيد، چنانچه آن بچّه را به دستورى كه در شرع معيّن شده سر ببرند، حلال، و گرنه حرام مى‌باشد.

مسأله 2617- اگر حيوانى را شكار كنند يا سر ببرند و بچّه مرده‌اى از شكمش بيرون آورند، چنانچه خلقت آن بچّه كامل باشد و مو يا پشم در بدنش روئيده باشد، پاك و حلال است.

شكاركردن با سگ شكارى‌

مسأله 2618- اگر سگ شكارى، حيوان وحشى حلال گوشتى را شكار كند، پاك بودن و حلال بودن آن حيوان شش شرط دارد:

«اول» سگ به طورى تربيت شده باشد كه هر وقت آن را براى گرفتن شكار بفرستند برود، و هر وقت از رفتن جلوگيرى كنند بايستد، و نيز بنابر احتياط بايد عادتش اين باشد كه تا صاحبش نرسد، از شكار نخورد، ولى اگر عادت به خوردن خون شكار داشته باشد يا اتفاقاً از شكار بخورد اشكال ندارد.

«دوم» صاحبش آن را بفرستد، و اگر از پيش خود دنبال شكار رود و حيوانى را شكار كند، خوردن آن حيوان حرام است، بلكه اگر از پيش خود دنبال شكار رود و بعداً صاحبش بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند، اگرچه بواسطه صداى صاحبش شتاب كند، بنابر احتياط واجب بايد از خوردن آن شكار خوددارى نمايند.