هر وقت پيدا شد به او بدهد، يا از طرف صاحبش صدقه بدهد، و اگر آن مال را در حرم پيدا كرده باشد احتياط واجب آن است كه تصدّق كند يا براى صاحب آن تا وقتى كه احتمال دارد صاحب آن پيدا شود نگهدارد.

مسأله 2578- اگر بعد از آنكه يك سال اعلان كرد و صاحب مال پيدا نشد، مال را براى صاحبش نگهدارى كند و از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى نكرده و تعدّى يعنى زياده‌روى هم ننموده، ضامن نيست، ولى اگر براى خود برداشته باشد ضامن است، و اگر از طرف صاحبش صدقه داده باشد، صاحبش مخيّر است بين آنكه به صدقه راضى شده يا عوض مالش را مطالبه كند و ثواب صدقه براى تصدّق كننده باشد.

مسأله 2579- كسى كه مالى را پيدا كرده، اگر عمداً به دستورى كه گفته شد اعلان نكند، گذشته از اينكه معصيت كرده، باز هم واجب است اعلان كند.

مسأله 2580- اگر ديوانه يا بچّه نابالغ چيزى پيدا كند، ولى او مى‌تواند اعلان نمايد، و پس از آن براى او تملّك و يا از طرف صاحبش تصدّق كند.

مسأله 2581- اگر انسان در بين سالى كه اعلان مى‌كند، از پيدا شدن صاحب مال نا اميد شود و بخواهد آن را صدقه بدهد اشكال ندارد.

مسأله 2582- اگر در بين سالى كه اعلان مى‌كند، مال از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى كرده يا تعدّى يعنى زياده‌روى كرده باشد، بايد عوض آن را به صاحبش بدهد، و اگر كوتاهى نكرده و زياده‌روى هم ننموده، چيزى بر او واجب نيست.

مسأله 2583- اگر مالى را كه نشانه دارد و قيمت آن به يك درهم مى‌رسد در جائى پيدا كند كه معلوم است بواسطه اعلان، صاحب آن پيدا نمى‌شود، مى‌تواند در روز اول آن را از طرف صاحبش صدقه بدهد و لازم نيست صبر نمايد تا سال تمام شود.

مسأله 2584- اگر چيزى را پيدا كند و به خيال اينكه مال خود او است بردارد، بعد بفهمد مال خودش نبوده، بايد تا يك سال اعلان نمايد.

مسأله 2585- لازم نيست موقع اعلان، جنس چيزى را كه پيدا كرده بگويد، بلكه همين قدر كه بگويد چيزى پيدا كرده‌ام كافى است.