مشكل باشد، لازم است از كسى تقليد كند كه او با ديگران مساوى يا اعلم از آنها باشد و در صورت احتمال اعلميّت در هر كدام كافى است از يكى از آنها تقليد كند و گمان به اعلميّت معتبر نيست.

مسأله 5- بدست آوردن فتوى يعنى دستور مجتهد چهار راه دارد:

اول: شنيدن از خود مجتهد.

دوم: شنيدن از دو نفر عادل كه فتواى مجتهد را نقل كنند.

سوم: شنيدن از كسى كه انسان به گفته او اطمينان دارد.

چهارم: ديدن در رساله مجتهد در صورتى كه انسان بدرستى آن رساله اطمينان داشته باشد، ودر صورتى كه نقل شخص معتبر با نوشته رساله معتبره مخالفت كند و اشتباه در يكى معلوم نگردد، شخص بايد تا روشن شدن فتواى مجتهد عمل به احتياط كند، و اگر ناقل نقل خود را نسبت به رساله بدهد كه در آن رساله خلاف نقل مذكور است نقل او اعتبار ندارد.

مسأله 6- تا انسان يقين نكند كه فتواى مجتهد عوض شده است، مى‌تواند به آنچه در رساله نوشته شده عمل نمايد، اگر احتمال دهد كه فتواى او عوض شده جستجو لازم نيست، و همچنين است اگر احتمال دهد مجتهدى را كه از او تقليد مى‌كرده در حال حاضر شرايط تقليد را ندارد.

مسأله 7- اگر مجتهد اعلم در مسأله‌اى فتوى دهد، مقلّد آن مجتهد يعنى‌كسى‌كه از او تقليد مى‌كند نمى‌تواند در آن مسأله به فتواى مجتهد ديگر عمل كند ولى اگر فتوى ندهد و بفرمايد احتياط آن است كه فلان طور عمل شود مثلا بفرمايد احتياط آن است كه در ركعت اول و دوم نماز بعد از سوره حمد يك سوره تمام بخواند مقلّد بايد يا به اين احتياط كه احتياط واجبش مى‌گويند عمل كند ويا به فتواى مجتهد ديگرى كه تقليدش جايز است عمل نمايد، پس اگر او فقط سوره‌