در آن كمك بگيرد.

«شرط دوازدهم» آنكه استعمال آب براى او مانعى نداشته باشد.

مسأله 121- كسى كه مى‌ترسد كه اگر وضو بگيرد، مريض شود يا اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه بماند، نبايد وضو بگيرد. ولى اگر نداند كه آب براى او ضرر دارد و وضو بگيرد، اگرچه بعد بفهمد ضرر داشته ولى ضرر به حدّى كه شرعاً حرام است نبوده باشد، وضوى او صحيح است.

مسأله 122- اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمى كه وضو با آن صحيح است ضرر ندارد و بيشتر از آن ضرر دارد، بايد با همان مقدار وضو بگيرد.

«شرط سيزدهم» آنكه در اعضاء وضو مانعى از رسيدن آب نباشد.

مسأله 123- اگر مى‌داند چيزى به اعضاء وضو چسبيده ولى شك دارد كه از رسيدن آب جلوگيرى مى‌كند يا نه، بايد آن را برطرف كند يا آب را به زير آن برساند.

مسأله 124- اگر زير ناخن چرك باشد، وضو اشكال ندارد، ولى اگر ناخن را بگيرند بايد براى وضو آن چرك را برطرف كنند. و نيز اگر ناخن بيشتر از معمول بلند باشد بايد چرك زير مقدارى را كه از معمول بلندتر است برطرف نمايند.

مسأله 125- اگر در صورت و دستها و جلوى سر و روى پاها بواسطه سوختن يا چيز ديگر برآمدگى پيدا شود، شستن و مسح روى آن كافى است و چنانچه سوراخ شود، رساندن آب به زير پوست لازم نيست، بلكه اگر پوست يك قسمت آن كنده شود، لازم نيست آب را به زير قسمتى كه كنده نشده برساند، ولى چنانچه پوستى كه كنده شده گاهى به بدن مى‌چسبد و گاهى بلند مى‌شود بايد آن را قطع كند يا آب را به زير آن برساند.