احكام روزه مسافر

مسأله 476- مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند، نبايد روزه بگيرد، و مسافرى كه نمازش را تمام مى‌خواند مثل كسى كه شغلش مسافرت يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.

مسأله 477- مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى براى فرار از روزه مسافرت مكروه است، و همچنين است سفر قبل از روز بيست و چهارم در ماه رمضان مگر اينكه سفر براى حج يا عمره يا به جهت ضرورتى باشد.

مسأله 478- اگر غير روزه رمضان روزه معيّن ديگرى بر انسان واجب باشد، مثلا نذر كرده باشد روز معيّنى را روزه بگيرد، بهتر آن است كه تا ناچار نشود در آن روز مسافرت نكند. و اگر در سفر باشد، چنانچه ممكن است قصد كند كه ده روز در جائى بماند و آن روز را روزه بگيرد. ولى ظاهر آن است كه سفر جايز است و قصد اقامه واجب نيست، و در صورتى كه روزه نگيرد لازم است روزه آن روز را قضا كند.

مسأله 479- اگر مسافر در ماه رمضان پيش از ظهر به وطنش برسد يا به جائى برسد كه مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده، بايد آن روز روزه را بگيرد، و اگر انجام داده، روزه آن روز بر او واجب نيست.

مسأله 480- اگر مسافر بعد از ظهر به وطنش برسد، يا به جائى برسد كه مى‌خواهد ده روز در آن‌جا بماند، نبايد آن روز را روزه بگيرد.

كسانى كه روزه بر آنها واجب نيست‌

مسأله 481- كسى كه بواسطه پيرى نمى‌تواند روزه بگيرد يا براى او مشقّت دارد، روزه بر او واجب نيست، ولى در صورت دوم بايد براى هر روز يك مد طعام‌