بجائى كه كمتر از هشت فرسخ است مسافرت كند و بعد از رسيدن به آنجا قصد كند جائى برود كه با مقدارى كه آمده هشت فرسخ شود، چون از اول قصد هشت فرسخ را نداشته، بايد نماز را تمام بخواند. ولى اگر بخواهد از آنجا هشت فرسخ برود، يا چهار فرسخ برود، و چهار فرسخ ديگر به وطنش يا محلّى كه مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند برگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.

شرط سوم- آنكه در بين راه از قصد خود برنگردد، پس اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برگردد، يا مردّد شود، بايد نماز را تمام بخواند.

شرط چهارم- آنكه نخواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطن خود بگذرد، يا ده روز يا بيشتر در جائى بماند، پس كسى كه مى‌خواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطنش بگذرد، يا ده روز در محلّى بماند، بايد نماز را تمام بخواند.

شرط پنجم- آنكه براى كار حرام سفر نكند، و اگر براى كار حرامى مانند دزدى سفر كند، بايد نماز را تمام بخواند. و همچنين است اگر خود سفر حرام باشد مثل آنكه براى او ضررى كه اقدام بر آن شرعاً حرام است داشته باشد، يا زن بدون اجازه شوهر، و فرزند با نهى پدر و مادر كه موجب عقوقش باشد سفرى بروند كه بر آنان واجب نباشد، ولى اگر مثل سفر حج واجب باشد، بايد نماز را شكسته بخوانند.

شرط ششم- آنكه از صحرانشينهائى نباشد كه در بيابانها گردش مى‌كنند و هر جا آب و خوراك براى خود و حشمشان پيدا كنند مى‌مانند و بعد از چندى به جاى ديگر مى‌روند، و صحرانشينها در اين مسافرتها بايد نماز را تمام بخوانند.

شرط هفتم- آنكه شغل او مسافرت نباشد. بنابر اين شتردار و راننده و چوبدار و كشتيبان و مانند اينها، اگرچه براى بردن اثاثيه منزل خود مسافرت كنند، بايد نماز