كه در دو ماه متوالى حيض شود وبعد تا چهار يا پنج ماه يا بيشتر حيض نشود اين گونه افراد نيز عده شان سه ماه است و درسه ماه فرقى نمى‌كند كه كامل باشد يا با تلفيق [نصف از اين ماه ونصف از ماه ديگر].

حالت سوّم: زنى كه حيض نمى‌شود و نمى‌داند كه اين مشكل به دليل كثرت سنّ است يا عارضه ديگر، عده‌اش سه ماه است، همين طور زنى كه نازا است.

حالت چهارم: مستحاضه‌اى كه طهر نمى‌بيند، عده‌اش سه ماه است اگرچه عادتش منظم باشد و چنان‌چه عده را سه ماه قرار دهد، ديگر لازم نيست كه در آنها كاملًا پاك باشد، پس اگر در اثناى آنهابطور اتفاقى حيض ببيند، دوباره عده گرفتن واجب نيست.

(مسأله 2742) عده طلاق زن غير حامله كه در سن حيض است، ولى به سببى حيض نمى‌شود، سه ماه است؛ اگرچه با تلفيق باشد.

(مسأله 2743) عده طلاق زن باردار، وضع حمل اوست؛ بنابراين با وضع حمل عده تمام مى‌شود، اگرچه در همان ساعت باشد؛ چه حمل او با دخول باشد يا باريختن منى در محل مخصوص، عقد دايم باشد يا متعه. عده زن با سقط جنين نيز تمام مى‌شود، اگرچه جنين كامل نباشد و در مرحله مضغه باشد و اگر دو قلو حامله باشد، عده‌اش تمام نمى‌شود، مگر اين‌كه دومى و آخرى را وضع حمل نمايد.

(مسأله 2744) اگر زن را طلاق دهد و او ادعا كند كه حامله است، بايد تا نُه ماه منتظر بماند و اگر وضع حمل نكرد سه ماه ديگر را از باب احتياط صبر كند.

2- وفات‌

(مسأله 2745) عده زنى كه شوهرش فوت شده اگر حامله نباشد، چهار ماه و ده روز است، اگرچه با تلفيق باشد. بين صغيره وكبيره، يائسه و غير آن، مسلمان وغير مسلمان، مدخول بها وغير آن، دائمه و موقّت، فرقى نيست.

در زوج هم تفاوتى بين صغير و كبير، عاقل و غير عاقل وجود ندارد و در انقضاى عده چهار ماه و ده روز از ماه قمرى كفايت مى‌كند، اگرچه سزاوار آن است كه عددى حساب شود كه مدت آن صد و سى روز شود، و زن باردار عده‌اش ديرترين مدت از مدت مذكور (چهارماه و ده‌