احكام نكاح‌

اقسام نكاح‌

نكاح بر سه قسم است:

1- دائم‌ 2- موقت‌ 3- ملك يمين (كنيز). قسم اول آن به عقد نياز دارد كه ايجاب و قبول مى‌باشد و احتياط مستحب آن است كه عقد به لفظ ماضى مانند «زوّجت» و «انكحت» و «قبلت» باشد و در صورتى كه از عربى عاجز باشد ترجمه آن كفايت مى‌كند و اگر از سخن گفتن عاجز باشد اشاره هم كفايت مى‌كند و اگر زن خودش را تزويج نمايد، صحيح است. و در تزويج باكره اذن ولى يعنى پدر يا جدّ پدرى شرط است، مگر اين‌كه او را از تزويج با كسى كه شرعاً و عرفاً كفو و مناسب او مى‌باشد، منع كند كه در اين صورت ولايتش ساقط مى‌شود. اگر باكره بدون اجازه ولى ازدواج كندوبعداً ولى عقد را اجازه دهد، بدون اشكال صحيح مى‌باشد.

(مسأله 2519) در نكاح دائم چنان‌چه زن به مرد مثلًا بگويد: «زوّجتك نفسي بمهر قدره الف دينار» و مرد بگويد: «قبلت» كافى است. اگر زن وكيل گرفته باشد و وكيل زن به مرد بگويد: «زوّجتك موكلتى هنداً- مثلًا- بمهر قدره الف دينار» و زوج بگويد: «قبلت» نيز كفايت مى‌كند و اگر مرد وكيل داشته باشد و زن به وكيل مرد بگويد: «زوّجت موكلك زيداً- مثلًا- نفسى بمهر قدره الف دينار» و وكيل مرد بگويد: «قبلت»، همچنين اگر هر دو وكيل بگيرند و وكيل زوجه به وكيل زوج بگويد: «زوّجت موكلك زيداً موكّلتى هنداً بمهر قدره الف دينار» و وكيل زوج بگويد: «قبلت» مجزى است.

يك شخص مى‌تواند متصدّى هر دو طرف عقد شود، حتى خود زوج، امّا احتياط مستحب آن است كه زوج متصدّى ايجاب از طرف زوجه و قبول از جانب خودش نشود.

(مسأله 2520) حضور شهود در صحت نكاح شرط نيست و به ادعاى زوجيّت بدون بيّنه با