احكام صلح‌

صلح عقدى شرعى است كه به رضايت وسازش بين دو نفر در چيزى، از قبيل تمليك عين يا منفعت يا ساقط نمودن دين يا حق يا غير اينها به صورت مجانى يا در برابر عوض صورت مى‌گيرد.

(مسأله 2198) صلح عقد مستقل است و به عقدهاى ديگر بر نمى‌گردد اگرچه اثر آنها را داشته باشد، بنابراين اگر صلح بر عين در برابر عوض باشد، اثر بيع را دارد و اگر صلح بر عين بدون عوض باشد اثر هبه را دارد و اگر صلح بر منفعت دربرابر عوض باشد، فايده اجاره را مى‌دهد و اگر صلح بر ساقط نمودن حق يا دين باشد فايده ابراء را مى‌دهد.

(مسأله 2199) صلح سه ركن دارد:

1- مُصالح (صلح كننده).

2- متصالح (كسى كه قبول صلح مى‌كند وصلح به نفع او است).

3- مصالح عليه (مال مورد صلح).

در اوّل و دوّم بلوغ، عقل و اختيار معتبر مى‌باشد و در آنچه صلح بر آن واقع مى‌شود جوازتصرف معتبر است كه با سفاهت وغير آن از تصرف منع نشده باشد. در مال مورد صلح صحّت تملك معتبر است به اين معنى كه از قبيل شراب يا خوك نباشد. زمانى كه شرايط صلح موجود باشند از دوطرف لازم مى‌گردد. در صلح تمام خيارات جز خيار مجلس و حيوان و تأخير، جارى است.

(مسأله 2200) اگر صلح به عين يا منفعت تعلّق گيرد، فايده‌اش انتقال آنها به متصالح است، خواه باعوض باشد يا بدون عوض، همچنين اگر به دينى كه بر ذمّه غير مصالح له است يا به حقى كه قابل انتقال است تعلق پيدا كند، مانند حق تحجير و اختصاص (كه دين و حق به مصالح له منتقل مى‌شود) و از آن جمله حق اختصاص است براى كسى كه زمين‌هاى مفتوح عنوه در اختيار اوست. اگر صلح به دينى كه به ذمّه متصالح است تعلّق بگيرد دين ساقط مى‌شود، همچنين اگر