احكام روزه‌

نيت‌

روزه آن است كه انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از نه چيزى كه بعداً گفته مي‌شود خوددارى نمايد.

(مسأله 991) در صحت روزه، نيت با اجزاى سه گانه آن معتبر است:

1- قصد قربت.

2- قصد اخلاص به معناى آن‌كه ريانباشد زيرا ريا حرام است و روزه را باطل مى‌كند.

3- قصد اسمى كه شارع آن را معين نموده است مثلًا قصد روزه قضا يا روزه كفاره يا روزه استيجارى يا قصد روزه نذرى يا روزه قسم يا روزه عيد غدير ومانند اينها، پس اگر كسى چند نوع روزه بر ذمه دارد بايد آن را معين نمايد و چنان‌چه معين نكند از هيچ كدام كفايت نمى‌كند. ولى در روزه ماه رمضان تعيين لازم نيست و چنان‌چه غافل باشد از اين‌كه ماه رمضان است و روزه بگيرد روزه اوصحيح است، بلكه اگر از روى غفلت يا ندانسته در ماه رمضان روزه مثلًا نذرى بگيرد آن روزه از ماه رمضان حساب مى‌شود زيرا از غير آن واقع نمى‌شود، ولى اگر در ماه رمضان روزه ديگرى را عمداً و باتوجه قصد كند آن روزه باطل است و از ماه رمضان حساب نمى‌شود. بنابراين اجزاى سه گانه فوق بايدهمزمان با تمام اجزاء عمل باشد و انگيزه انجام دادن عمل به حساب آيد اگرچه روزه دار تمام يا مقدارى از روز را بخوابد يا آن‌كه از آنچه روزه را باطل مى‌كند غافل باشد.

(مسأله 992) در روزه ماه رمضان و قضاى آن قصد وجوب و استحباب لازم نيست، ولى اگر در روزه قضاى ماه رمضان ذمه مكلف به روزه ديگرى نيز مشغول باشد بايد آن را تعيين نمايد و چنان‌چه تعيين نكند از هيچ كدام مجزى نيست، و اما در اداء واجبات ديگر مانند نماز، قصد آنها