ندارد.

(مسأله 704) اگر در حال خواندن دعاى نمازِ وترتشنه شود وبخواهد فردا روزه بگيرد وصبح هم نزديك باشد و آب نزديك او قرار داشته باشد، مى‌تواند راه برود وآب بخورد و بجاى خودش برگردد ونماز را تمام كند، بلكه بعيد نيست اگر در حالت ديگرى غير از دعا باشد يا نماز مستحبى ديگرى بخواند بتواند چنين كند، ولى نمى‌تواند از نوشيدن به خوردن تجاوز نمايد، اما چنان‌چه نماز وتر به نذر واجب شده باشد، اين كارها جايز نيست.

هشتم: آن‌كه دستها را به قصد اين‌كه جزء نماز است، عمداً و اختياراً روى هم بگذارد، ولى اگر به عنوان آن‌كه واجب است به قصد خضوع وتأدب و عبوديت اين كار را بكند، شكى نيست كه حرام است اما نماز باطل نمى‌شود وبنابراحتياط مستحبى نماز را تمام، سپس اعاده كند، ولى اگر سهواً يا از روى تقيه يا براى غرضى مثل خاراندن بدن باشد مانعى ندارد.

نهم: آن‌كه عمداً و به قصد اين‌كه جزء نماز است بعد از حمد «آمين» بگويد، چه آهسته وچه بلندبگويد، ولى اگر اشتباهاً يا به قصد دعا يا از روى تقيه بگويد مانعى ندارد، اگرچه گاهى از روى تقيه گفتن آن، لازم وترك آن گناه است.

(مسأله 705) اگر بعد از سلام، شك كند كه در بين نماز حدثى از او سر زده است يا كارى كه نماز راباطل مى‌كند انجام داده يانه، بنا را بگذارد كه چنين نشده است.

(مسأله 706) اگر بداند كه اختياراً خوابيده وشك كند كه نماز را تمام كرده، سپس خوابيده يا ازروى غفلت در بين نماز خوابش برده است، بنارا برصحت نماز بگذارد، ولى اگر احتمال دهد كه عمداً وبراى ابطال نماز خوابيده است، ظاهراً بايد نماز را اعاده كند. همچنين اگر بداند كه خواب بر او غلبه نموده ولى نمى‌داند بين نماز خوابيده است يا بعد از آن، بايد نماز را اعاده كند، در صورتى كه خود رادرحال سجود ببيند وشك كند كه سجده نماز است يا سجده شكر.

(مسأله 707) بعيد نيست كه قطع نماز واجب، درحال اختيار جايز باشد، ولى بنابراحتياط آن رابدون ضرورت دنيوى يا دينى قطع نكند، مانند حفظ مال يا گرفتن بنده فرارى، يا بدهكار يا چارپاى فرارى، بلكه هر غرضى كه به آن اهميت دهد دينى يا دنيوى باشد اگرچه ترك آن ضررى نداشته باشد. بنابراين اگر در مسجدى نماز مى‌خواند و در بين نماز بفهمد مسجد نجس شده مى‌تواند نماز را قطع ومسجد را تطهير نمايد. قطع نماز مستحبى اگرچه به نذر، واجب شده باشد جايز