مى‌شود و بايدبطور صحيح اعاده كند و اگر عمداً انجام داد، تفصيلى دارد كه گذشت.

(مسأله 639) اگر در حركت كلمه‌اى يا در مخرج حرفى شك كند كه از اينجا يا آنجاست درصورتى كه نمى‌تواند بر دو وجه بخواند، چنان‌چه بر ديگرى صدق ذكر نكند ولو اشتباهاً، در صورتى كه از حالت ذكر خارج نشود، مى‌تواند بر دو وجه بخواند ونماز صحيح است و اگر بر يك وجه به قصدرجا بخواند، چنان‌چه بعد از نماز معلوم شود كه مطابق واقع بوده، نماز صحيح است والا بايد اعاده كند.

ركوع‌

هرركعتى ازنماز واجب ومستحب بجز نمازآيات يك ركوع واجب دارد كه ركن است وبازيادوكم شدن آن عمداًوسهواً، نماز باطل مى‌شود، ولى زيادى آن در نماز جماعت براى متابعت از امام ودرنماز مستحبى سهواً اشكالى ندارد.

در ركوع چند چيز واجب است:

اول: خم شدن به قصد خضوع براى خداوند به مقدارى كه سر انگشتان به زانوها برسد و اگر كسى دستش بيش از حد متعارف بلند يا كوتاه باشد، بايد به مقدارى كه عرفاً ركوع صدق كند خم شود.

دوم: كسى كه بايد نماز را ايستاده بخواند، بايد ركوع را از قيام و در حالت قيام انجام دهد، درمقابل كسى كه نماز را نشسته بخواند، بايد ركوع را از نشستن يا در حال نشستن انجام دهد.

سوم: ذكر است وگفتن: «سُبْحَانَ رَبِّى الْعَظِيْمِ وَبِحَمْدِهِ» يا سه مرتبه «سُبْحَانَ اللَّهِ» بلكه هر ذكرى كه به اين مقدار باشد مانند: سه مرتبه «الْحَمْدُ للَّهِ»، «اللَّهُ أكْبَرُ»، يا «لا الهَ الّا اللَّهُ» ومانند اينها و مى‌تواند بين اين تسبيحات واذكار جمع كند. نيز مى‌تواند بين اينها و ذكرهايى ديگرجمع نمايد و بايد اين ذكر دنبال هم و به عربى صحيح ادا شود.

چهارم: به مقدار ذكر واجب بايد بدن آرام باشد وامّا آرامش بدن در ذكر مستحب لازم نيست، ولى چنان‌چه آن را به قصد ذكرى كه در شرع وارد است بگويد، بايد شرايط آن را مراعات كند و چنان‌چه هنوز به حد ركوع نرسيده باشد، نبايد از روى عمد و التفات ذكر را بگويد، ولى اگر بر اثرغفلت ذكر را بگويد اشكالى ندارد.