ميّت را غسل ارتماسى بدهند؛ و در غسل ترتيبى بهتر است هيچ يك از سه قسمت بدن ميّت را در آب فرو نبرند، بلكه آب را روى آن بريزند.

349- واجب است ميّت را سه غسل بدهند: 1- با آب مخلوط به سدر، 2- با آب مخلوط به كافور، 3- با آب خالص.

350- سدر و كافور نبايد به اندازه‌اى زياد باشند كه آب را مضاف كنند، و نبايد به اندازه‌اى كم باشند كه نگويند سدر و كافور با آب مخلوط شده است.

351- اگر سدر و كافور يا يكى از اينها پيدا نشود، يا به علتى مانند غصب استعمال آنها جائز نباشد، بايد به جاى هر كدام كه ممكن نيست ميّت را با آب خالص غسل دهند؛ لكن اگر قبل از دفن دسترسى به سدر و كافور پيدا نمايند يا عذر برطرف شود، واجب است ميّت را با آنها غسل دهند.

352- كسى كه در حال حيض يا جنابت مرده است، لازم نيست او را غسل حيض يا غسل جنابت بدهند، بلكه همان غسل ميّت براى او كافى است.

353- نگاه كردن به عورت ميّت حرام است، و چنانچه غسل دهنده به عورت او نگاه كند معصيت كرده است، ولى غسل باطل نمى‌شود.

354- اگر ميّت را با كفن غصبى يا بدون غسل و كفن دفن كنند، يا بعضى از غسلها را انجام نداده باشند- ولو سهواً- يا معلوم شود غسل او باطل بوده است، واجب است قبر را نبش كرده و او را غسل بدهند، و در صورت تعذّر غسل تيمم بدهند؛ اما اگر بعد از دفن بفهمند كه اصلًا بر او نماز نخوانده‌اند يا نمازى كه بر او خوانده‌اند باطل بوده است، نبش قبر جائز نمى‌باشد، بلكه بايد بر قبر او نماز بخوانند.

تيمّم ميّت:

355- اگر آب پيدا نشود يا استعمال آن مانعى داشته باشد، بايد به جاى هر غسل ميّت را با قصد قربت يك تيمّم بدهند.

356- كسى كه ميّت را تيمّم مى‌دهد، بايد دست خود را به زمين بزند و به صورت و پشت دستهاى ميّت بكشد؛ و در صورت امكان احتياط مستحب است با دست ميّت هم او را تيمّم دهد.