«يا مُذِلَّ كُلِّ جَبَّارٍ، وَ يا مُعِزَّ كُلِّ ذَليلٍ، قَدْ وَ عِزَّتِكَ بَلَّغَ مَجْهُودي‌».

و بعد از آن بگويد: «يا حَنَّانُ يا مَنَّانُ، يا كاشِفَ الْكَرْبِ الْعَظيمِ».

سپس به سجود برگردد، و صد مرتبه بگويد: «شُكْراً شُكْراً» وپس از آن حوائج خود را درخواست نمايد، إن شاء اللَّهُ تعالى برآورده خواهد شد.[1]

پنچم: در سجده شكر بازوهاى خود را مانند دو بال باز كند، و دو ذراع خود را بر زمين قرار دهد، و نيز رانهاى خود را طورى از هم فاصله دهد كه بتواند سر استخوان سينه و خود سينه و شكم را به زمين بچسباند.

ششم: پس از سر برداشتن از سجده شكر با دست خود محل سجده را مسح كند، و دست خود را به صورت و مقاديم بدن- قسمت جلو بدن- بكشد.

1182- كسى كه سجده شكر بجا مى‌آورد، اگر پيش از سجده شكر و بعد از آن بدون قصد خصوصيت و ورود تكبير بگويد اشكال ندارد.

نوع چهارم- سجده تذلُّل و تعظيم:

1183- سجده كردن براى خداوند (عزّ و جل) به قصد تعظيم و اظهار ذلّت در برابر او مستحب است، بلكه سجده در اصل عبادت است، و انجام دادن آن رجحان دارد، و از بزرگترين طاعات است، و خداوند (جلّ شأنه) عبادت نشده است به عملى كه همانند سجده باشد، و هيچ عملى بر ابليس لئيم دشوارتر از آن نيست كه اولاد حضرت آدم (عليه السلام) را در حال سجده ببيند، زيرا او مأمور به سجده شد ولى عصيان ورزيد و از بارگاه قدس الهى مطرود گرديد، ولى اولاد آدم مأمور به سجده شد و اطاعت نمود و نجات يافت، و نزديك‌ترين حالات بنده به خداوند عالم هنگامى است كه در حالت سجده باشد.

1184- سجده كردن سنّت أوّابين- بازگشت كنندگان از آنچه خدا نمى‌پسندد به سوى آنچه خدا دوست دارد- است، و طولانى كردن آن مستحب مى‌باشد، همچنانكه منقول است كه حضرت آدم (عليه السلام) سه شبانه روز در سجده بودند، و حضرت‌

[1] - مرحوم محدث قمى( قدس سره) در مفاتيح الجنان در باب سجده شكر أدعيه ديگرى نقل فرموده‌اند، كه سزاوار است آن ادعيه نيز خوانده شوند.