- مثل‌ «اذْهَبْ بِكِتابِي» و «يُدْرِكْكُمُ»- ادغام حرف اول در حرف دوم أحوط است؛ اگرچه اقوى عدم وجوب آن است.

1047- محسَّنات قرائت كه علماء تجويد آنها را ذكر كرده‌اند- مثل إدغام و إماله و إشباع و تفخيم و ترقيق و ...- رعايت آنها در حروف واجب نمى‌باشد، بلكه ادغام نيز در غير آنچه ذكر شد لازم نيست؛ بلكه ترك بعضى از محسّنات أولى‌ است.

1048- سزاوار است نمازگزار تمام آنچه را كه علماء تجويد ذكر كرده‌اند- مانند اظهار تنوين و نون ساكنه در صورتى كه بعد از آنها يكى از حروف حلق باشد، و قلب كردن تنوين و نون ساكنه به ميم در صورتى كه بعد از آنها باء باشد، و ادغام كردن آنها اگر بعد از آنها يكى از حروف يرملون باشد، و اخفاء آنها اگر بعد از آنها حرفى از بقيه حروف باشد- متابعت و مراعات نمايد؛ و لكن هيچكدام از آنها واجب نيست، حتى ادغام تنوين و نون ساكنه در حروف يرملون.

1049- سزاوار است نمازگزار كلمات قرائت را جدا از يكديگر بخواند، و طورى نخواند كه از قرائت دو كلمه، كلمه مهملى متولد شود، مثلًا در قرائت‌ «الْحَمْدُ لِلَّهِ» لفظ (دُلِل)، و در «لِلَّهِ رَبِّ» لفظ (هِرَبِّ)، و در «مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ» لفظ (كِيَوْ)، و در «إِيَّاكَ نَعْبُدُ» لفظ (كَنَعْ)، و در «إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ» لفظ (كَنَسْ)، و در «أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ» لفظ (تَعَ)، و در «الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ» لفظ (بِعَ) متولد شود.

1050- اگر نمازگزار در «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» به‌ «أَحَدٌ» وقف نكند، واجب است بگويد: «أَحَدُنِ اللَّهُ الصَّمَدُ»، يعنى نون تنوين را مكسور تلفظ كند، و بنابر اين فرض سزاوار است لام «اللَّه» را ترقيق كند، يعنى با رقّت و نرمى بگويد؛ و جائز نيست تنوين را حذف كند و بگويد: «أَحَدُ اللَّهُ الصَّمَدُ».

و بنابر وقف به «أَحَد» سزاوار است لام «اللَّه» را تفخيم كند، يعنى به اظهار و شدّت تلفظ كند، همچنانكه قاعده كليّه در لام «اللَّه» چنين است، كه اگر لفظ جلاله «اللَّه» در ابتداء كلام باشد يا حرف قبل از آن مفتوح يا مضموم باشد، سزاوار است لام آن را تفخيم كنند، و اگر ماقبل آن مكسور است آن را ترقيق نمايند.

محرمات مربوط به قرائت:

محرمات راجع به قرائت شش چيز مى‌باشند: