1005- نمازگزار بايد تكبيرة الإحرام و حمد و سوره و ذكر و دعاء را طورى بخواند كه تكلم بر آن صدق كند، و حد اقل آن اين است كه خودش بشنود؛ و اگر به واسطه اينكه گوشش سنگين يا كَر است يا در جايى كه نماز مى‌خواند سر و صدا زياد است صداى خودش را نشنود، بايد آنها را طورى بگويد كه اگر مانعى نباشد بشنود.

1006- كسى كه لال است يا زبان او مرضى دارد كه نمى‌تواند «اللَّهُ اكْبَر» را درست بگويد، بايد هر طور كه مى‌تواند آن را بگويد؛ و اگر به هيچ وجه نمى‌تواند بگويد، بايد آن را در قلب خود بگذراند، و با جوارح خود- مثلًا با دست- نيز به آن اشاره كند، و اگر مى‌تواند زبانش را هم حركت دهد.

مستحبات مربوط به تكبيرة الإحرام:

1007- مراعات هشت چيز راجع به تكبيرة الإحرام براى نمازگزار است:

1- موقع گفتن تكبير دستها را تا مقابل گوشها يا صورت يا گودى گلو بالا ببرد، 2- ابتداء تكبير ابتداء بلند نمودن دستها، و انتهاء تكبير انتهاء رسيدن دستها به حد بالا باشد، و سپس دستها پايين آورده شوند، 3- كف دستهاى او در وقت بلند كردن به جانب قبله باشد، و انگشتان آنها به هم چسبيده باشند، 4- علاوه بر تكبيرة الإحرام شش تكبير ديگر كه آنها را تكبيرات افتتاحيه مى‌نامند بگويد، و اين تكبيرات در جميع نمازها مستحب مى‌باشند؛ و جائز است به پنج تكبير يا به سه تكبير اكتفاء نمايد؛ و در هر صورت بنابر احتياط واجب بايد تكبير أخير را تكبيرة الإحرام قرار دهد، 5- بعد از تكبير سوم بگويد:

«أَللَّهُمَّ أَنْتَ الْمَلِكُ الْحَقُّ الْمُبينُ، لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ، سُبْحانَكَ إِنّي‌ ظَلَمْتُ نَفْسي‌، فَاغْفِرْ لي‌ ذَنْبي‌، إِنَّهُ لايَغْفِرُ الذُّنوبَ إِلَّا أَنْتَ».[1] 6- بعد از تكبير پنجم بگويد:

«لَبَّيْكَ وَ سَعْدَيْكَ، وَ الْخَيْرُ في‌ يَدَيْكَ، وَ الشَّرُّ لَيْسَ إِلَيْكَ، وَ الْمَهْدِيُّ مَنْ هَدَيْتَ، عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدَيْكَ، ذَليلٌ بَيْنَ يَدَيْكَ، مِنْكَ وَ بِكَ وَ لَكَ‌

[1] - خدايا، تويى فرمانرواى حقّ آشكار، نيست خدايى جز تو، پاك و منزهى تو، براستى من ستم كردم بر خودم، پس بيامرز بر من گناهم را، براستى كه نمى‌آمرزد گناهان را جز تو.