اول- نيّت:

926- نمازگزار بايد نماز را به نيّت قربةً إلى اللَّه- يعنى براى انجام دادن فرمان خداوند عالم- و بدون قصد رياء بجا آورد.

927- رياء به وسيله هر كدام از اجزاء نماز- چه اجزاء واجبه و چه اجزاء مستحبه- داخل نماز شود، مانند حدث مبطل نماز مى‌باشد.

928- در مبطل بودن رياء فرقى نيست كه نمازگزار در نيّت نماز قصد كند كه عبادتش فقط براى غير خدا باشد يا هم براى خدا و هم براى غير خدا، و در صورت دوم فرقى نيست كه هر يك از دو قصد جداگانه محرك و سبب براى انجام نماز باشند يا يكى از آنها مستقلًا و ديگرى بالتبع و يا هر دو قصد به انضمام يكديگر محرك و باعث انجام عمل باشند، و نيز اگر رياء به وسيله يكى از مقدمات نماز در نماز وارد شود- مثل بجا آوردن نماز با قصد رياء در مكان خاصى مانند مسجد و يا مشهدى از مشاهد مشرفه و يا در صف اول جماعت- مبطل مى‌باشد، و همچنين است اگر در كيفيت نماز قصد رياء كند، مثلًا قصد كند كه نماز را با جماعت يا با تأنّى يا با خشوع همراه با رياء بجا آورد، پس در تمام اين موارد عبادت باطل است، چه در بين نماز از رياء توبه كند يا نه.

929- رياء در مقدمات بعيده عبادت- مانند رفتن به مسجد براى نماز، كه فقط در رفتن به مسجد قصد رياء كند- و همچنين رياء در بعضى از اعمال خارجيه نماز- مانند حنك انداختن در حال نماز به قصد رياء- مبطل نمى‌باشد، زيرا به وسيله اينها رياء داخل عبادت نمى‌شود.

930- به مجرد خطور رياء در قلب رياء محقق نمى‌شود، پس اگر كسى در حال عبادت شك كند كه رياء داخل عملش شده است يا نه، آن عمل صحيح مى‌باشد، و نيز رياء به ترك مبطلات در بين نماز و سائر عبادات مبطل عبادت نيست.

931- اگر نمازگزار در نماز كار جوارحى انجام دهد- مثلًا با دست اشاره به نشستن يا ايستادن و امثال اينها كند- اشكال ندارد؛ مگر اينكه انجام آن كار در نماز جائز نباشد، يا اينكه آن كار فعل كثير محسوب شود.

932- در نيّت انگيزه قلبى كفايت مى‌كند، و لازم نيست نمازگزار نيّت را از قلب‌