يادش بيايد كه اذان يا اقامه يا هردوى آنها را ترك كرده است، نمى‌تواند نمازش را قطع نمايد.

916- كسى كه مشغول گفتن اقامه است، چنانچه در بين اقامه مُحدِث شود- اعم از حدث اكبر يا حدث اصغر يا ارتداد- در صورتى كه موالات بهم خورده باشد، بعد از تحصيل طهارت از حدث و توبه از ارتداد بايد اقامه را اعاده نمايد؛ بخلاف اذان؛ و چنانچه موالات بهم نخورده باشد، مى‌تواند همان اقامه را ادامه دهد، و اعاده لازم نيست.

917- اجرت گرفتن براى گفتن اذان اشكال ندارد.

مكروهات مربوط به اذان و اقامه:

918- صحبت كردن در بين جملات و كلمات اذان و اقامه و گفتن حرفى كه مربوط به آنها نيست مكروه است، بلكه در اقامه نماز جماعت بعد از گفتن «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» هرگونه حرف زدن بر گوينده اقامه و بر كسانى كه در نماز جماعت شركت كرده‌اند مكروه مى‌باشد؛ مگر حرفى كه متعلق به نماز باشد، مانند درخواست تنظيم صفوف و جلو رفتن امام و ...؛ هرچند در اين صورت نيز مستحب است اقامه را اعاده نمايد.

اذان و اقامه در غير نماز:

919- گفتن اذان در موارد ديگرى غير از نماز مستحب مى‌باشد:

اول: براى كسى كه در بيابان دچار وحشت شده باشد.

دوم: در گوش كسى كه چهل روز متوالى گوشت نخورده باشد.

سوم: در گوش كسى كه بد خلق شده باشد.

چهارم: در گوش حيوانى كه چموش و سركش شده باشد.

و در اين چهار مورد بهتر است اذان را در گوش راست بگويند.

پنجم: در گوش نوزاد، كه مستحب است در روز اول تولّد او يا پيش از آنكه بند نافش بيفتد در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه بگويند.