مقدّمه‌

طهارت شرط اساسى در نماز- كه اهمّ عبادات و عمود دين است- مى‌باشد، پس نمازگزار بايد از حَدَث و خَبَث پاك باشد.

خَبَث در فقه عبارت از نجاسات ظاهريّه است، و آنها اشياء مادّيه‌اى هستند كه تحت حواسّ واقع مى‌شوند؛ و حَدَث امرى است معنوى كه تحت حواسّ واقع نمى‌شود و موجب وضوء يا غسل يا تيمم است.

همه اشياء پاك هستند؛ مگر چند جسم معيّن كه طبيعتاً و به صورت اصلى نجس مى‌باشند، و در فقره (139) ذكر مى‌شوند؛ و هر چيز پاكى اگر با يكى از نجاسات به طور مستقيم يا غير مستقيم برخورد نمايد و اثر نجاستى بگيرد متنجّس مى‌شود، و چند چيز معيّن- كه در فقره (272) بيان مى‌شوند- طبيعتاً مطهِّر يعنى پاك و پاك كننده‌اند.

برطرف نمودن خَبَث و اثر آن به سبب مطهِّرات طهارت خبثيّه نام دارد، و رفع خَبَث به سبب غسل يا وضوء يا تيمم طهارت حَدَثيّه ناميده مى‌شود؛ و چون در رفع حدث و خبث آب مطهِّر رئيسه است، و طهارت خبثيّه مقدم بر طهارت حدثيّه مى‌باشد، لذا احكام و اقسام آب در ابتداء قرار گرفته، و طهارت خبثيّه با توجه به وضع طبيعى آن پيش از طهارت حدثيّه ذكر گرديده است.