574- اگر مأموم بعد از نماز بفهمد كه امام عادل نبوده يا كافر بوده يا به جهتى نمازش باطل بوده است- مثلًا بدون وضوء نماز خوانده- نمازش صحيح مى‌باشد.

575- اگر امام جماعت به واسطه عذرى با تيمّم يا با وضوء جبيره‌اى يا با لباس نجس نماز مى‌خواند، اقتداء كردن به او جائز مى‌باشد.

576- اگر امام جماعت مرضى دارد كه نمى‌تواند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كند، اقتداء كردن به او جائز مى‌باشد، و نيز زنى كه مستحاضه نيست مى‌تواند به زن مستحاضه اقتداء نمايد.

577- اگر امام جماعت با يقين به دخول وقت به نماز بايستد، و مأموم بداند وقت داخل نشده يا در دخول وقت شك دارد، جائز نيست به او اقتداء نمايد؛ ولى اگر مأموم در بين نماز امام به دخول وقت يقين كند، جائز است به او اقتداء نمايد؛ مگر در صورتى كه امام رعايت نمودن دخول وقت را فراموش كرده يا با ظنّ غير معتبر به دخول وقت مشغول نماز شده باشد، كه بعد از يقين به دخول وقت اقتداء به آن نماز جائز نيست، زيرا نماز او در واقع باطل است، و دخول وقت در اثناء نماز در اين صورت فائده ندارد، زيرا حكم به صحّت نماز با دخول وقت در اثناء مختص به صورتى است كه با يقين يا ظنّ معتبر به دخول وقت داخل نماز شده باشد.

578- چنانچه امام و مأموم از روى اجتهاد يا تقليد در حكم بعضى از اجزاء و شرائط نماز با هم اختلاف پيدا كنند، اگر اختلافشان در موردى باشد كه جاهل به آن مورد معذور است- مثلًا امام تسبيحات اربعه را يك مرتبه كافى مى‌داند و مأموم سه مرتبه واجب مى‌داند- اقتداء كردن جائز است؛ ولى اگر اختلافشان در موردى باشد كه جاهل به آن مورد معذور نمى‌باشد- مثلًا امام وضوء با گلاب را جائز مى‌داند و مأموم باطل مى‌داند- اقتداء كردن جائز نيست.

مرحّجات امامت در نماز جماعت:

579- پيشنماز هر مسجد به امامت در آن مسجد أولى‌ از ديگران است، هرچند ديگران از او فاضل‌تر باشند؛ لكن بهتر است او افضل را مقدم نمايد، و نيز صاحب منزل در منزل خود أولى‌ به امامت است از كسانى كه مأذونند كه در منزل او نماز