رفتن كشانيدن پاها بر زمين واجب نيست، بلكه مى‌تواند قدم بردارد و راه برود، به شرط اينكه كه از صورت نمازگزار بيرون نرود؛ و در حال راه رفتن أحوط آن است كه از گفتن ذكر واجب قرائت و كارهايى كه بايد با طمأنينه انجام شوند خوددارى نمايد؛ و در اين حكم فرقى بين مسجد و غير آن نمى‌باشد.

489- اگر مأموم وقتى به جماعت برسد كه امام مشغول سجده اول يا سجده دوم يا مشغول خواندن تشهد ركعت آخر نماز است و بخواهد به ثواب جماعت برسد، بايد بعد از نيّت و گفتن تكبيرة الإحرام به متابعت از امام به سجده برود، يا بنشيند و تشهد را با امام بخواند، ولى نبايد سلام نماز را بگويد، بلكه بايد صبر كند تا امام سلام نماز را بگويد، سپس برخيزد و بدون آنكه دوباره نيت كند و تكبير بگويد حمد و سوره را بخواند، و همين را ركعت اول نماز خود قرار دهد.

شرط دوم- متابعت مأموم از امام:

490- مأموم بايد در افعال نماز مانند ركوع و سجود و قيام و جلوس از امام متابعت كند، يعنى آنها را با امام يا كمى بعد از او بجا آورد؛ و اگر عمداً پيش از امام يا مدتى بعد از امام انجام دهد معصيت كرده است، ولى نمازش صحيح مى‌باشد؛ و اما اگر تقّدم و تأخر طورى باشد كه هيئت جماعتش بهم بخورد، اقتداء او باطل مى‌شود.

و اما در اقوال نماز مانند قرائت و تشهد و سائر اذكار متابعت مأموم از امام در غير تكبيرة الإحرام واجب نيست، بنابر اين جائز است ذكر ركوع و سجود و تشهد و مانند اينها را پيش از امام بگويد، و جائز است ذكرهاى ركوع و سجود را بيشتر از امام- مثلًا سه يا هفت مرتبه- بگويد.

491- اگر مأموم سهواً جلوتر از امام سر از ركوع يا سجود بردارد، و بعد از آنكه سر بلند كرد متوجه شود كه جلوتر از امام سر بلند كرده است، نمازش به جماعت صحيح مى‌باشد.

492- اگر مأموم سهواً جلوتر از امام به ركوع يا سجود برود و متوجه شود، بايد برگردد، ولى لازم نيست دوباره ذكر را بگويد؛ و اگر در حال خم شدن براى ركوع يا سجود متوجه شود، بايد بحال خود بماند، تا امام به او برسد و نمازش را تابع نماز امام قرار دهد.