بزرگتر بداند يا به يكى از طرق شرعيّه براى او ثابت شود كه قضاء بر ذمّه آنها هست، و ظاهراً اگر ميّت در حال حياتش خبر داده باشد نيز كافى است.

405- اگر ميّتى پسر بزرگتر نداشته باشد، بايد از تركه ميت بردارند و قضاء فوائت او را استيجار نمايند، و همچنين اگر ميت پسر بزرگتر داشته ولى پسر بزرگتر قبل از خواندن نماز قضاء پدر يا مادر از دنيا رفته است، يا بعد از مُردن او- پسر بزرگتر- معلوم شود نماز قضائى كه براى پدر يا مادر انجام داده باطل بوده است، بايد از تركه پدر يا مادر اجير بگيرند نه از تركه پسر بزرگتر.

406- قضاء فوائت ميّت واجب فورى نيست؛ هرچند تعجيل در آن أولى‌ و أحوط است.

407- در صورتى كه پسر بزرگتر كسى را براى قضاء نمازهاى ميّت اجير كند، اجير بايد قضاء نمازها را به نيابت ميّت بجا آورد نه به نيابت پسر بزرگتر.

408- اگر پدر يا مادر پس از گذشتن مقدارى از وقت كه به حسب حال او ممكن بود نماز خود را در آن وقت بجا آورد قبل از خواندن آن نماز بميرد- مثلًا نماز ظهر را اول وقت نخواند، و در آخر وقت پيش از بجا آوردن آن بميرد- قضاء آن نماز بر پسر بزرگتر او واجب است.

هفتم- نماز استيجارى:

409- بعد از مرگ انسان جائز است براى نماز و عبادتهاى ديگر او كه از زمان بلوغ تا زمان مرگ بجا نياورده است كسى را اجير كنند، يعنى به او مزد بدهند كه آنها را به نيابت از آن ميّت بجا آورد؛ و اگر كسى تبرعاً- يعنى بدون مزد- آنها را انجام دهد صحيح است؛ ولى انجام دادن واجبات به استيجار يا به تبرع به نيابت از شخص زنده جائز نيست، هرچند خودش از بجا آوردن آنها عاجز باشد؛ مگر براى حج، كه اگر مكلف مستطيع باشد و شخصاً نتواند حج را بجا آورد، مى‌تواند در حال حياتش اجير بگيرد، و اجير به نيابت از او حج را بجا آورد.

410- انسان مى‌تواند از طرف اشخاص زنده براى انجام بعضى از كارهاى مستحبى مثل زيارت قبر پيغمبر اكرم و ائمّه معصومين (عليهم السلام) اجير شود؛ و نيز مى‌تواند