است؛ لكن اگر هم وقت يوميّه تنگ باشد وهم ترس از فساد ميّت در كار باشد، يا تنها وقت يوميّه تنگ باشد، بايد نماز واجب يوميّه را جلو بياندازند.

احكام مربوط به دفن:

1229- واجب است ميّت مسلمان را طورى در زمين دفن كنند كه بوى او بيرون نيايد، و درندگان هم نتوانند بدنش را بيرون آورند؛ و اگر ترس آن باشد كه جانور بدن او را بيرون آورد، بايد قبر را با آجر و مانند آن محكم كنند.

1230- اگر دفن ميّت در زمين ممكن نباشد، بايد او را در بناء يا تابوت بگذارند.

1231- دفن اموات در جاى مسقّف اشكال ندارد.

1232- بايد ميّت را در قبر طورى به پهلوى راست بخوابانند كه جلوى بدن او رو به قبله باشد، و همچنين است حكم در جسد بى سر و سر يا سينه تنها؛ بلكه بنابر أحوط هر جزئى كه ممكن باشد به اينگونه دفن شود، بايد به همين صورت دفن گردد.

1233- هرگاه سمت قبله مشتبه شود، و يقين به آن ممكن نباشد، چنانچه به طرفى ظن داشته باشند، جائز است به ظن خود عمل نمايند؛ و اگر به هيچ طرف ظن ندارند، بايد صبر كنند تا يقين يا ظن به طرفى پيدا كنند؛ مگر اينكه ترس فساد ميّت يا ضرر بر دفن كنندگان باشد، كه در اين صورت وجوب استقبال قبله ساقط مى‌شود، و به هر طرف ميّت را دفن كنند اشكال ندارد.

1234- اگر مسلمانى در كشتى بميرد، چنانچه جسد او فاسد نمى‌شود و بودن او در كشتى مانعى ندارد، بايد صبر كنند تا به خشكى برسند و او را در زمين دفن كنند؛ و گرنه بايد در كشتى او را غسل بدهند، و حنوط و كفن كنند، و پس از خواندن نماز ميّت يا چيز سنگينى به پايش ببندند و او را به دريا بيندازند، يا او را در خمره گذاشته و درش را ببندند و به دريا بيندازند؛ و اگر ممكن است، بايد او را در جايى بيندازند كه فوراً طعمه حيوانات نشود.