اول- با جستجو به قدر وضوء يا غسل آب پيدا نكند:

926- مكلفى كه براى وضوء يا غسل آب ندارد، اگر در آبادى باشد، بايد براى تهيه آن به قدرى جستجو كند كه از پيدا شدن آب نااميد شود؛ و اگر در بيابان باشد، چنانچه زمين آن بيابان پست و بلند است و يا به واسطه درخت و مانند آن عبور در آن زمين مشكل است، بايد در هر يك از چهار طرف به اندازه بُرد يك تير كه با كمان پرتاب شود[1] در جستجوى آب برود؛ و اگر زمين آن بيابان هموار و بدون مانع است، بايد در هر طرف به اندازه پرتاب دو تير جستجو نمايد؛ و اگر در محدوده‌اى كه گفته شد مكلف با جستجو آب پيدا نكند، يا مقدارى پيدا كند كه براى تحصيل طهارت- وضوء يا غسل- كافى نباشد، بايد تيمّم نمايد.

927- اگر بعضى از چهار طرف هموار و بعضى ديگر آن پست و بلند باشد، يا عبور از آن به واسطه درخت و مانند آن مشكل باشد، مكلف بايد در طرفى كه هموار است به اندازه پرتاب دو تير و در طرفى كه هموار نيست يا عبور مشكل است به اندازه پرتاب يك تير جستجو كند.

928- در هر طرفى كه مكلف يقين دارد يا دو عادل شهادت دهند و يا شخص ثقه خبر دهد كه آب نيست، در آن طرف جستجو لازم نيست.

929- كسى كه در وسعت وقت نماز است، و براى تهيه آب وقت دارد، اگر از روى يقين خود يا گواهى دو عادل يا خبر يك ثقه بداند كه در محلى دورتر از مقدارى كه بايد جستجو كند آب هست، در صورتى كه عناوين مُسقِطه مانند عسر و حرج در كار نباشد و مانع ديگرى هم برايش نباشد، بايد براى تهيه آب به آنجا برود؛ مگر اينكه بُعْد به قدرى باشد كه عدم وجدان صدق كند، و همچنين اگر گمان در حدّ اطمينان به وجود آب در آن محل داشته باشد، رفتن به آنجا بر او واجب است؛ اما اگر گمان او به حدّ مذكور نباشد، لازم نيست براى تهيّه آب به آن محل برود.

930- اگر وقت نماز به قدرى تنگ باشد كه مكلف به هيچ وجه نتواند جستجو

[1] - بنا به قول مرحوم مجلسى( ره) در شرح من لا يحضره الفقيه، مقدار بُرد تير و كمان دويست گام است.