خود باقى مى‌مانند و شيادان به هدف شوم خود مى‌رسند. تمام ضررها در واقع متوجه مردم فقيرى مى‌شود كه هيچ فرقان ندارند.

ما خوش‌حال هستيم كه در كشور ما آزادى است؛ نماينده‌هاى مجلس توسط مردم انتخاب مى‌شوند، رئيس جمهور به آراى مردم انتخاب مى‌شود، وزراى كابينه به آراى نمايندگان مردم به وزارتخانه‌ها مى‌روند. با اين وصف افغانستان هم به‌زودى گلستان مى‌شود. چند سال است كه ما انتخابات داريم؟ در اين چند سال رئيس‌جمهور و يا نماينده‌هاى مجلس چه كار كرده‌اند؟ آيا در اقتصاد كشور تغييرى آمده؟ آيا بى‌كارى در كشور تقليل يافته است؟ آيا امنيت عمومى به وجود آمده است؟ آيا وضع دانشگاه‌هاى ما بهتر شده است؟ در تمام ابعاد جواب منفى است.

آزادى‌هاى بى‌فايده‌

اين آزادى به درد نمى‌خورد، ما بايد متوجه حال خود باشيم، ما بايد در سيستم ادارى تغييرات اساسى به وجود بياوريم. به عقيده من با توجه به شرايط موجود، بيست بار ديگر نيز اگر انتخابات كنيم وضعيت بهتر از اين نمى‌شود؛ بلكه بدتر هم خواهد گرديد. اين آزادى‌ها، آزادى صورى است. تا زمانى‌كه ما ملت خود را بيدار نكنيم، تا زمانى‌كه مردم نسبت به حقوق سياسى و اجتماعى خود آگاهى پيدا نكنند، اين راى دادن‌ها به هيچ دردى نمى‌خورد، در موقع انتخابات شيادانى هستند كه مردم را فريب مى‌دهند. چنان با مهارت و زرنگى با احساسات مردم بازى مى‌كنند كه‌