گر بى‌تو زنده مانيم معذور دار ما را

قوت پروازم اى صياد چون سوى تو نيست‌

آنقدر نالم كه سوى آشيان آرم تو را

مجنون لباس كعبه سياه ديد و حال كرد

گويا پلاس خيمه ليلا خيال كرد

شب هجران نمى‌دانم زپى دارد سحر يانه؟

اگر دارد سحر، آه سحر دارد اثر يانه؟

به تبسم نشود همت عاشق قانع‌

نيم ساغر نبرد تشنگى مستان‌را

شعله‌ايم اما زدود دل سيه پوشيم ما

چون چراغ لاله مى سوزيم و خاموشيم ما

بخون خلق دلير است از آن كه در محشر

به‌يك كرشمه ببندد زبان دعوى را

آنچنان گريه كنم بى‌تو كه همسايه بزور

دست من گيرد و بيرون كند ازآب مرا

خسته بودم لطف كردى اين كه پرسيدى مرا

گر نمى‌ديدى مرا، دى‌گر نمى‌ديدى مرا