مطالبى كه از اين دو روايت استفاده مى‌شود:

1- علت پيشى گرفتن حضرت پيامبر (ص)، در اقرار به ربوبيت خدا نزديك‌تر بودن او به خداوند بوده و علت اقربيت او، بودن او از آن مكان [كدام مكان؟] بوده، البته مطلب محتاج به بيان است كه بيان نشده.

2- افضليت آن حضرت از همه‌ى انبيا و ملايكه مقربين (لا ملك مقرب و لا نبى مرسل).

3- ميثاق از مردم به شمول انبياء، در باره‌ى ربوبيت خداوند و نبوت آن حضرت و امامت ائمه دوزاده گانه بوده است.

4- افضل انبياء پنج تن‌اند: محمد، نوح، ابراهيم، موسى وعيسى (عليهم‌السلام).

5- پيمان گرفتن از انبياء براى يارى حضرت امير المؤمنين، و ماهيت اين يارى در روايت اول بيان نشده است؛ اما در روايت دومى بيان شده است كه مراد از نصرت انبياء براى حضرت محمد و على (عليهما السلام) در رجعت مى‌باشد.

6- شمول نبوت نبى مكرم اسلام (ص) و امامت دوازده امام (ع) بر همه‌ى انبياء. ظاهرا اين شمول در عالم ارواح است.

7- لزوم اخبار انبياء امت‌هاى خود را به نبوت و امامت حضرت پيامبر و جانشينان او، و الله العالم بالاسرار.

137- پشيمانى!

138- خميدگى پيران!

139- عشق پيران!