آن‌ها خواهان چوكى رياست جمهورى بود. كه (1÷ 9) امكان نداشت و به‌همين علت بعضى از احزاب در شوراى رهبرى نيامدند. متأسفانه چوكى رياست جمهورى قابل تقسيم هم نبود و از نظر رياضى مشكل داشت.

برهمين اساس، مشكلات ما حل نشد و مجاهدين هيچ‌گاه متوجه اين مشكل رياضى نبودند كه يكى بر شش و يا يكى بر نُه، تقسيم نمى‌شود. لذا تمام مسائل دينى و مسائل ملى، تحت شعاع چوكى رياست جمهورى قرار گرفت و كاملًا به‌فراموشى سپرده شد. ما نبايد حقايق را وارونه نشان دهيم و مجاهدين را فرشته درست كنيم؛ يعنى در واقع مقصر اصلى خود مسئولين و يا افراد درجه يك و درجه دوم مجاهدين بود. به‌نظرمن، هشتاد درصد مجاهدين مقصر بودند و بيست درصد ديگر، خارجى‌ها مقصر بودند؛ اگر مجاهدين به‌خاطر چوكى باهم نمى‌جنگيدند و مسائل اسلامى و ملى خود را فداى رسيدن به‌قدرت نمى‌كردند؛ اگر حُبّ رياست طلبى، بر آن‌ها غلبه نمى‌كرد؛ خارجى‌ها نمى‌توانستند، آن‌ها را فريب دهند.

خارجى‌ها مسقيماً نيامدند تا دخالت كنند، خارجى‌ها توسط همين احزاب مجاهدين، مداخلات خود را آغازكردند و اوضاع كشور را متشنج نمودند. احزاب جهادى با تمام زحمات و خدماتى كه انجام دادند، سرانجام فريب‌