دوحزب براى آن‌ها كفايت مى‌كرد. همين تعدّد احزاب سبب ضياع و قت گرديد. احزاب برادران اهل سنت ما، در پشاور و هم احزاب شيعى در ايران، ساعت‌ها مى‌نشستند و باهم صحبت مى‌كردند؛ ولى سرانجام بدون نتيجه پراكنده مى‌شدند، تمام زحمت‌هايى كه كشيده شد بيهوده بود.

يعنى اگر بدون تعارف، با زبان طلبگى صحبت كنم، هيچ هم‌كارى ميان احزاب وجود نداشت. اگر در بعضى از جبهات هم‌كارى‌هاى جزئى صورت مى‌گرفت، بسيار مقطعى و زود گذر بوده است؛ آن‌هم تحت فشار كسانى كه به آنان پول و اسلحه و مى‌دادند انجام مى‌شد و در غير اين صورت، حاضر به هم‌كارى مقطعى و كوتاه مدت هم نبودند. دريك كلام، اصل اولى در بين احزاب رقابت بود. اين رقابت‌ها رقابت سالم نبود، بلكه رقابت‌هاى احمقانه بود و اكثر اوقات منجر به‌جنگ و خون ريزى در ميان آن‌ها مى‌گرديد. اين در حالى بود كه شوروى دشمن مشترك ما بود و هر روز بر جبهات مجاهدين حمله مى‌كرد؛ اما احزاب به جان هم‌ديگر افتاده بودند و هر كدام تلاش مى‌كردند كه احزاب رقيب خود را بگونه‌ى از صحنه بردارند.

تعدد احزاب درهمه جا مشكل آفرين است. كمونيست‌ها دو حزب بودند، حزب خلق و حزب پرچم، همين دوحزب هميشه با هم اختلاف داشتند، حتى‌