علماى دينى و مردم متدين بودند، كه چهارده سال، در مقابل قدرت جهنمى شوروى ايستادند و هزاران شهيد را دراين راه قربانى كردند؛ تا كشور را از حلقوم كمونيزم بين‌المللى بيرون آوردند.

وضعيت حكومت فعلى‌

اكنون نيز متأسفانه وضعيت به‌همان حالت اولى باقى است. (نه، به دوران‌هاى گذشته كسى فكر مى‌كند و نه يادى از شهداى جهاد مى‌كند؛ نه كسى به‌فكر كارگران و بذرگران است و نه احترام به‌علماى دينى مى‌شود. امروز دولت‌مردان و سياست‌مداران ما، بجاى اين‌كه از شهداى گرانقدر جهاد، تجليل كنند؛ بجاى اين‌كه از ايثارها و فداكارى‌هاى مردم مسلمان، گرامى داشت به‌عمل آورند؛ بجاى اين‌كه فرهنگ و كلتور مردم را تقويت كنند. به‌دنبال رقاصه‌ها و رقاص خانه‌ها مى‌روند. به‌دنبال آواز خوانان و به‌دنبال فلم‌هاى مبتذل مى‌روند. شما فكر مى‌كنيد! كه با اين وضع، كشور به‌سوى آبادانى و پيشرفت برود؟[1]

[1] در روز هشتم ثور سال 1387 ه-. ش مراسم تجليل از سالگرد پيروزى مجاهدين با حضور رهبران جهادى، از سوى دولت آقاى حامد كرزى برگزار گرديد كه متأسفانه اين مراسم با حمله مخالفين مسلح دولت، برهم خورد و سبب مرگ دوسه نفر، از جمله يك نماينده مجلس شوراى ملى گرديد؛ ولى بعد از آن، از اين پيروزى بسيار محدود و حتى در داخل ارگ رياست جمهورى تجليل مى‌شود.

لازم به ذكر است كه در مراسم سال 1387 حقير( محمد رضا قيام) اين مراسم را از طريق تلويزيون تمدن، دنبال مى‌كردم، وقتى از سوى مخالفين مسلح، تير اندازى شروع شد، همه فرار كردند و جايگاه از شخصيت‌هاى سياسى و جهادى خالى شد. تنها شخصى كه در آن‌جا باقى مانده بود، فقيه مجاهد، حضرت آيت الله العظمى محسنى بود كه بدون ترس، نشسته و نگاه مى‌نمودند؛ تا اين‌كه يك مأمور أمنيتى، معظم‌له را با اصرار از جايش بلند نمود. البته، اين صحنه از طريق اكثر تلويزيون‌هاى داخلى، براى مردم قابل مشاهده بود.