آن‌چه را كه خارجى‌ها مى‌خواهند، با منافع ملى ما در تضاد است و در اين صورت، خواه نا خواه، كشور به انحراف كشيده مى شود.

چاره انديشى‌

ما امروز در كشور خود انسان‌هاى فهميده زياد داريم؛ بايد آنان فكر كنند و آينده كشور را درست ترسيم نمايند. بايد راه‌هايى پيدا شود كه ما به‌خود اعتماد داشته باشيم. اين وضعيت درست نيست كه ما مثل سنگ پلخمان، به‌دست ديگران باشيم و هرجايى كه بخواهند، ما را بيندازند، يا به‌عبارت ديگر، ما نبايد مانند اشخاص نابينا باشيم كه هر كس و ناكس، از دست ما بگيرد و ما به‌دنبال او حركت كنيم؛ اگر اين‌گونه باشيم سرنوشت ذلّت بارى در انتظار ما خواهد بود؛ زيرا در چنين حالت، حتماً روزى دست ما را رها مى‌كند و ما در چاله سقوط مى‌كنيم. به‌طور نمونه مى‌خواهم عرض كنم كه اگر همين اكنون خارجى‌ها بودجه وزارت دفاع ملى ما را ندهند، اين وزارت به بن‌بست مى‌رسد و از فعاليت باز مى‌ماند؛ براى اين‌كه در اردوى ملى سرباز مردمى وجود ندارد. اين‌هايى كه فعلًا در اردوى ملى هستند، همه پول مى‌خواهند و دولت افغانستان، توان پرداخت اين همه پول را ندارد. با توجه به اين وضعيت بايد يك فكر اساسى براى آينده كشور صورت گيرد.