در آن وقت، شرايط به‌گونه‌ى بود كه حتى اجازه‌ى سخنرانى را نيز به ما نمى‌دادند.[1]

[1] - حقير( محمد رضا قيام) يادم هست كه در سال 1364 ه-. ش با اصرار مهاجرين افغانى مقيم اصفهان، قرار شد كه حضرت آيت الله العظمى محسنى( دام‌ظله‌العالى) در آن شهر تشريف بياورند و براى مهاجرين صحبت كنند؛ مسئولين دفتر حركت اسلامى، با استاندار( والى) اصفهان تماس گرفتند كه براى آنان اجازه دهد تا توسط اطلاعيه، برگزارى اين مراسم را براى مهاجرين ابلاغ نمايند. متأسفانه استاندار اصفهان گفته بود كه هرگز اجازه نمى‌دهد كه آن‌ها اطلاعيه بنويسند و يا مراسم برگزار نمايند. همه ناراحت بودند؛ زيرا از يك طرف براى مهاجرين اطلاع رسانى نشده بود تا آن‌ها در مراسم سخنرانى شركت كنند و از ظرف ديگر، ترس داشتند كه اگر اين مراسم را برگزار كنند؛ چه واكنشى را از سوى مسئولين جمهورى اسلامى در قبال خواهدداشت؟

به‌هرحال، ايشان تشريف آوردند و مهاجرين مقيم اصفهان، ماشين( موتر) حامل معظم‌له، را از 100 كلومترى شهر اصفهان، به‌نام شهر مورچه خوار، تا مركز اين شهر، با موتر و موتور سيكليت همراهى و استقبال نمودند. وقتى در مسجد سيد اصفهان مراسم سخرانى برگزار گرديد؛ به‌صورت باور نه‌كردنى، سيل مهاجرين از اطراف، به‌سوى اين مسجد، سرازير گرديد؛ جمعيت مسجد و خيابان پيش روى آن را پر كرده بودند. بعد از سخنرانى، پول‌هاى انگفتى توسط مهاجرين جمع گرديد كه قابل باور نبود.

فرداى همان روز، استاندار اصفهان، مسئول دفتر حركت اسلامى را احضار نمود و به او گفته بود كه اگر ديروز اين سيل خروشان مردم، آسيبى به‌شهر اصفهان وارد مى‌كردند؛ مسئوليت آن بدوش چه‌كى بود؟ مسئول دفتر در جواب گفته بود كه آقاى استاندار، همان‌گونه كه اين مردم بدون اطلاع رسانى آمده بودند؛ همان‌گونه مراسم را نيز كنترل كردند و هيچ جاى نگرانى وجود نداشت. بعد استاندار به او گفته بود كه ديگر چنين مراسمى را نمى‌توانيد بدون اجازه او برگزار نماييد.