3- معلوم باشد، مگر اين كه تعيين آن به يكى از زوجين يا شخص ثالث واگذار گردد و اگر مهر حاضر باشد، مشاهده آن كفايت مى‌كند ولو اين كه وزن، مقدار و قيمت آن معلوم نباشد.

4- قابل تسليم و تسلم باشد.

2) هر گاه شى‌ء كه مهر تعين شده، فاقد شرايط مندرج فقره (1) اين ماده باشد، در صورت طلاق بعد از دخول، زوجه، مستحق مهر المثل است.

3) هر گاه زوج مال غير را مهر قرار دهد و صاحب مال اجازه ندهد، زوجه، مستحق مثل يا قيمت آن است.

4) هر گاه مهريه، عين معين بوده و قبل از عقد يا تسليمى آن تلف گردد، زوجه حق دارد مثل و در صورت تعذر، قيمت آن را تقاضا نمايد و در صورت معيوب شدن، عين معيوب را با خساره آن مطالبه نمايد.

مالكيت مهر

ماده يكصد و ششم:

1) زوجه به محض انعقاد عقد نكاح، مالك تمام مهر به صورت نيمه مستقر و نيمه معلق مى‌شود و حق دارد آن را مطالبه نمايد، مگر اين كه در تأديه آن، مدت و اقساط، تعيين گرديده و يا طور ديگرى تراضى شده باشد.

2) زوجه مى‌تواند الى تأديه كامل مهر، ولو زوج معسر باشد، از تمكين امتناع نمايد، مشروط بر اين كه قبل از مطالبه مهر با اختيار، تمكين نكرده و مهر او نيز مؤجل نباشد. دخول قبل از بلوغ موجب اسقاط حق امتناع نمى‌گردد.

3) اگر مهر مؤجل باشد و زوجه به عمد، تا رسيدن زمان پرداخت آن تمكين نكند. حق امتناع او ساقط مى‌شود.

تعيين مهر در ضمن عقد نكاح‌

ماده يكصد و هفتم:

1) با تعيين مهر در ضمن عقد نكاح و تمكين زوجه، مهر المسمى بر ذمه زوج لازم مى‌گردد و هر گاه قبل از دخول، زوجه طلاق داده شود، مستحق نصف مهر المسمى مى‌باشد.

2) هر گاه زوجه تمام مهر را قبض و آن را مصرف يا تلف نموده باشد، هر گاه قبل از دخول طلاق داده شود، نصف قيمت آن قابل مطالبه است. در صورتى كه قيمت آن در موقع عقد با موقع قبض متفاوت باشد، نازلترين قيمت قابل پرداخت مى‌باشد.

3) نماء منفصل مهر در صورت طلاق زوجه قبل از دخول، متعلق به زوجه است، ولى زن مى‌تواند نصف نماء متصل را مطالبه نمايد. هر گاه مهريه نزد زوجه معيوب شود، نصف ارش و نصف عين قابل‌