ماده دو صد و بيست و دوم:

اركان وقف عبارت‌اند از:

1- وقف: شخصى است كه مال خود را وقف مى‌كند.

2- موقوف عليه: شخصى است كه استيفاى منافع موقوفه از طرف واقف به او واگذار شده است.

3- عين موقوفه: مالى است كه موضوع وقف قرار مى‌گيرد.

4- جهت وقف (شخصيت حكمى وقف).

اقسام وقف به اعتبار موقوف عليهم‌

ماده دو صد و بيست و سوم:

وقف به اعتبار موقوف عليهم و جهت آن بر دو قسم ذيل مى‌باشد:

1- وقف عام: مالى كه براى امور خيريه جهت منافع عامه وقف شده باشد، مانند مدرسه يا براى اشخاص غير محصور مثل محصلين.

2- وقف خاص: مالى كه براى امور خيريه در جهات مخصوص يا اشخاص محصور وقف شده باشد (مانند اولاد).

شرايط وقف‌

ماده دو صد و بيست و چهارم:

1) وقف به ايجاب منجز واقف به لفظ يا عملى كه دلالت بر وقف نمايد و قبض طبقه اول موقوف عليهم يا ولى آن‌ها قبل از فوت يا رجوع مالك محقق مى‌گردد. ولى اگر وقف معلق بر چيزى حتى معلوم الحصول گردد، باطل است، مگر اين كه صحت وقوف بر آن معلق باشد.

2) قبول وقف عام از طرف مرجع تقليد اهل تشيع افغانستان و يا نماينده او يا منولى موقوفه و در وقف خاص از طرف موقوف عليهم انجام مى‌گيرد. همچنان در صحت وقف بر مقاصد عامه مجرد استفاده براى قبض كفايت مى‌كند، مانند اداء نماز در مسجد و دفن در مقبره.

3) عدم قبول يا رد وقف از طرف نسل متقدم، موجب محروميت نسل متأخر از قبول آن نمى‌گردد.

4) واقف بايد مالك مال مورد وقف بوده و اهليت تصرف در اموال و حقوق مالى داشته باشد. ولى هر گاه پسرى ده ساله كامل وصيت به وقف مال نمايد، وصيت او صحيح مى‌باشد.

5) موقوف عليهم بايد معين و در وقف خاص، حين انتفاع موجود باشند. ولى معدوم به تبع موجود از اين حكم مستثنى است، مانند اين كه بگويد اين زمين را به اولاد و بعد از آن‌ها به اولاد آن‌ها وقف كردم.

6) موقف بر حمل غير متولد و مجهول به نحوى كه منصرف به كلى مجهول باشد، باطل است.

شرايط مال مورد وقف‌

ماده دو صد و بيست و پنجم:

1) مال مورد وقف داراى شرايط ذيل مى‌باشد: