فايده هشتم: نگهدارى اجتماع‌

ضروريات زندگى و تأمين معيشت، انسان را مجبور مى‌سازد از حيات انفرادى دست كشيده، اجتماعى زندگى كند و لذا مى‌بينيم هر فرد انسان خود را جزء اجتماع مى‌داند حتى جمعى از فلاسفه انسان را موجود مدنى بالطبع مى‌دانند و ما سابقاً اين موضوع را نقد و بررسى كرديم.

مشكلاتى كه در زيستن فردى قابل حل نيست و فرد از برطرف كردن آن‌ها عاجز است در اجتماع خود به خود حل و فصل مى‌شود، ولى اين‌هم قابل انكار نيست كه تحقق اجتماع متسلسل و فعال كه خواهشات معقول افراد را دربرداشته باشد و تا حدود ممكنه ناراحتى‌ها در آن رخنه نكند موقوف بر شرايط زيادى است كه افراد بايد آن‌ها را بر خلاف ميل نفسانى خود را فراهم سازند، همان‌طورى كه مجرد جمع‌آورى سنگ و خشت و سمنت و گچ و چوب و آهن موجب تشكيل يك ساختمان و عمارت نمى‌شود بلكه آبادى آن تابع ايجاد كيفيات مخصوصه‌اى است كه مهندس و بناء آن‌ها را به وجود مى‌آورد، وانگهى ساختمان وجود مى‌گيرد به همين قياس اجتماع از مطلق يكجا بودن عده‌اى از افراد در يك مكان تحقق‌