فعاليت‌هاى خالصانه و دل‌سوزانه آية اللّه محسنى دانست. معظم له دراين‌باره مى‌گويد: در شوراى علما كميسيونى به نام شوراى اخوت اسلامى است كه وظيفه‌اش تبادل نظر علماى شيعه و سنى است. در اين شوراى جمعى از علماى شيعه و سنى با هم كار مى‌كنند.[1]

اين در حالى است كه توطئه‌هاى فراوانى مى‌شود كه روابط ميان اهل تسنن و تشيع افغانستان تيره شود.

آراى ايشان درباره عملى ساختن اخوت اسلامى‌

درباره تعصبات كور مذهبى بيان مى‌دارند:

ميان افراط و تفريط رابطه مستقيم برقرار است. به هر اندازه كه انسان درباره مذهب خود غلو كند، به همان مقدار نسبت به مذاهب ديگر و پيروان آنان تعصب به خرج مى‌دهد. متعصبان هم خود باطنى پر از كينه و دشمنى دارند و هم تكثيركنندگان عداوت و تفرقه ميان مردم‌اند. كتاب‌هايى كه براى اصلاح اخلاق و مبارزه با مفاسد نوشته شده [است‌] شايد به مراتب كمتر از كتاب‌هايى باشد كه براى اثبات يا ابطال مذاهب ديگر نوشته شده است. ممكن است يكى دو نفر از مطالعه چنين كتاب‌هايى از مذهب خود به مذهب صاحب كتاب گرويده باشند، ولى در عوض آتش خشم، كينه و نفاق را بين هزاران نفر متدين ساده‌لوح دامن زده است ... و خون‌هاى جمعى را به ناحق ريخته است.[2]

ما براى مقام خلفاى راشدين كمال احترام را قائليم و فتوحات آنان را قابل قدر مى‌دانيم.[3]

[1] . غلامحسين صادقى، گلشن ابرار، ج 8، ص 541.

[2] . محمد آصف محسنى، نظريات، ص 18 و 19.

[3] . همو، مسائل كابل، ص 223 و همو، همبستگى اسلامى و دشمنان آن، ص 52.