5- روشهاى ضد اخلاق‌

اول- بعضى از شاگردان سقراط روش لذت جوئى را از نظر عقل معتبر مى‌داند، او مى‌گويد: تا انسان مى‌تواند بايد از درد و رنج دورى نموده و در پى لذات باشد.

بعضى از غربيها مى‌گويند: آدم بايد بطبيعت خود بپردازد و خودش را قوى نمايد و نبايد بخاطر ديگران و يا تحصيل اخلاق فاضله خود را تضعيف كند كه نابود مى‌شود.

آدمى بايد لذت ببرد ولو بوسيله تجاوز بديگران و خون ريزى باشد، اعتقاد به مبدأ و معاد از بيچارگى بشر پيدا شده است و صفات اخلاقى از عجز و فرومايگى و بى همتى.

كالكليس، اخلاق را زنجيرى مى‌داند كه ضعفا براى دربند كشيدن اقويا ساخته اند. او سفارش مى‌كند كه آدم بايد نداى غرايز را اجابت كند تا لذت و خوشى يابد، چه مبادى اخلاق مشتى موهومات است و بدور از دليل!

نيچه، خودخواهى و خودپرستى را توصيه مى‌كند بنظر او بيچارگان و ناتوانان را بايد ناديده گرفت تا نابود شوند و مزاحم توانمندان نگردند.

راسل انگليسى، اصول اخلاق را تابو و بيهوده و موهوم ميداند او معاشقه زنان شوهر دار را با اجانب محكوم نمى‌كند زيرا كه علت قبح آن اختلاط نسب بود و طب امروز به وسيله آزمايشات خون نوزادان و جماع كنندگان با مادران مى‌توانند نوزاد را به پداران‌