روابط توليدى و مناسبات اقتصادى مى‌باشند و بالأخره همه ارزشهاى اخلاقى به آنها منتهى مى‌شود مثلًا در اجتماع بورژوائى رباخوارى، سود جويى و تجاوز به حقوق، مفاهيم خاص خود را دارد كارگر خوب كسى است كه به اجرت خود قانع باشد و از ارزش اضافى چيزى مطالبه نكند! سخاوت يعنى كه كارفرما قدرى بيشتر مزد كارگر را به او بدهد، طمع مذموم، اينكه كارگر از مزد خود مقدار زيادترى را بخواهد ربا هيچ قبحى ندارد.

دانشمندان، اين نوع اخلاق اجتماعى را مردود ميدانند زيرا قبح و حسن اخلاقى تابع ارزشهاى خاص خود مى‌باشد نه تابع واقعيتهاى اجتماعى و طبيعى، ارزشهاى اخلاقى هيچگاه از «هست‌هاى حقيقى و اعتبارى گرفته نمى‌شود و روابط اجتماعى مصدر «بايدها» و «نبايدها» ي اخلاقى واقع نمى‌شود بلكه لازم است اين روابط و اوضاع بر اساس ارزش‌هاى مستقل اخلاقى ارزيابى شود، آنگهى خوبها انتخاب و بدها طرد شود، و حتى براى طرد آنها از مبارزه هم دريغ نشود.

پنجم- اخلاق طبيعى‌

جمعى از دانشمندان كه يا به خداوند اعتقاد نداشته‌اند و يا بنيانگذارى اخلاق را بر اساس ايمان به خدا و روز قيامت بدور از روش روشنفكرانه دانسته اند! براى تحكيم اصول اخلاقى به خيال‌پردازى مى‌پردازند.

اينان مى‌گويند: در انسانها وجدان اخلاقى فطرى و غرايز اجتماعى بوديعت نهاده شده است و ادعا دارند كه غرايز اجتماعى‌