آراى ديگران در اين مسأله‌

1- حسن و قبح مربوط به دين است، وعقل عملى حكمى در اين مورد ندارد.

جواب: در علم كلام ثابت شده كه اين نظريه مخالف عقل و قرآن بلكه مخالف ضرورت است.

2- منشأ حسن و قبح، انديشه يك ملت و جامعه است، ملتها گاهى در حسن و قبح يك امر اختلاف دارند و حتى گاهى يك قوم در دو وقت درباره يك چيز دو نظر متفاوت پيدا ميكند. بنابرين حسن و قبح نسبى است نه مطلق.

جواب: از گذشته فهميديم كه حسن و قبح ناشى از عادات و تقاليد يك ملت يا چند ملت، مورد بحث و اعتبار نيست بلكه مقصود حسن و قبحى است كه همه عقلاى جهان آنرا قبول دارند و بعبارت ديگر اين نظريه بين مشهورات مطلقه و مشهورات محدوده خلط نموده است.

3- حاكم به حسن و قبح عواطف انسان است. يعنى هرچيزى كه از نظر عاطفه نيكو شمرده شود. نيكوست. و اگر زشت شمرده شود زشت است. چون دل خطا نمى‌كند.

مراد از عاطفه و احساسات (هيجانات) انفعالاتيست كه از چيزى يا كسى حاصل آيد. مانند: مهر، كينه، شادى، غم، خوف، اميد، يأس، خشم، نفرت، رغبت، حيا و رقت، و همين احساسات‌