قدرت است كه بحد طغيان نرسد كه غالباً آدمى را فاسد گرداند إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى‌ أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى‌.

امام باقر (ع) در صحيح ابى عبيده مى‌فرمايد: تنها مؤمن كسى است كه وقتى راضى باشد رضايتش او را در گناه و باطل داخل نگرداند. و اگر خشم گرفت خشمش او را از گفتن حق بيرون نبرد و قدرتش او را به تجاوز نكشاند.[1]

خواجه نصير الدين طوسى (ره) گفته است: صبر بازداشت نفس از بى تابى در برخورد با مكروه است صبر باطن را از اضطراب و زبان را از شكايت و اعضاء را از حركات غير معمولى باز مى‌دارد.

بعضى‌ها بى تابى را در بلند كردن صدا بگريه و به سر و صورت زدن و پاره كردن پيراهن و دلتنگى و ملامت زياد دانسته اند، ولى اصل گريه كردن را منافى با صبر نميدانند.

چند روايت معتبر السند[2]

1- امام صادق (ع): صبر براى ايمان به منزله سر براى بدن است وقتى سر برود بدن مى‌رود. همچنان اگر صبر برود ايمان هم مى‌رود اين معنى مكررا وارد شده است و نمايانگر اهميت صبر در اسلام است.

[1] - و قريب منه صحيح صفوان ص 330 ج 3 اصول كافى.

[2] - كافى در اين باب 25 روايت دارد ص 142 ج 3 بحار الانوار، 65 روايت در باب صبر و يسر بعد العسر ذكر كرده است. ص 56 ج 71