لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ‌[1] بدى و شادى زياد باشد تا منافاتى با محبت دنيا (فى الجمله) نداشته باشد و براى اين احتمال دو شاهد را مى‌توان اقامه كرد.

اول آيه مباركه‌ وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً با اينكه طعام را دوست دارند آنرا به بيچاره و يتيم و اسير مى‌دهند.[2] و آيه‌ «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ» مخصوص اهل بيت نبوده شامل همه مسلمانان است.

دوم شكر نعمت بر بندگان حتى اولياء و انبياء لازم است، اگر آنچه كه خدا به بنده‌اش مى‌دهد محبوب او نباشد. و حتى مانند مردار منفور باشد، نعمت نخواهد بود، و شكر وجهى ندارد.

زهد در روايات معتبر

1- امير المؤمنين (ع):

«ان من اعون الاخلاق علي الدين الزهد في الدنيا»[3]

بهترين اخلاقى كه بدين كمك مى‌كند زهد است.

2- امام (ع): زهد زاهد در اين دنيا آنچه را كه خدا براى او قسمت كرده كم نخواهد كرد و حرص حريص آنرا زياد نخواهد نمود. مغبون كسى است كه از بهره آخرت محروم گردد.

3- امام پنجم (ع): مرگ را بسيار ياد كن زيرا آدمى ياد مرگ را

[1] - تا بر آنچه كه از شما فوت شده ناراحت نشويد و به آنچه كه خداوند به شما داده شاد نشويد.

[2] - بناء علي رجوع الضمير في حبه الي الطعام دون اللّه تعالي.

[3] - ص 194، ج 3، اصول كافى ترجمه دار.