احتياج انسان به خداوند است.

بلى انسان بشمول همه مخلوقات در وجود و صفات و افعال خود تا چه رسد بدست يابى به آرزوها و مقاصد خود در اين كره كوچك خاكى و محل تزاحم تقاضاها و علتها، در تمام لحظات محتاج افاضه خداوند است.

تمام اسباب و امورى كه براى ادامه حيات و و براى رفع نيازمندى و وصول به آرزوهاى ما مفيداند نبايد كه از اهميت تكوينى آنها غافل بود و بايد عقب آنها رفت ولى بايد ملتفت بود كه اولًا همه آنها مقهور اراده پروردگار ماست، و ثانياً همه آنها محدود و در شرايط خاصى قابل استفاده مى‌باشند.

لذا با حفظ اهميت اسباب هميشه بايد خود را بخدا فقير و محتاج دانست و رشته سؤال و خواست از او را متصل و مستمر نگهدارى نمود.

بيستم- توبه نمودن‌

پشيمانى و ندامت از گناهان يكى ديگر از صفات اخلاقى و واجبات فقهى مى‌باشد كه رابطه عبد را با پروردگارش مستحكم مى‌گرداند. وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‌ اى مؤمنين همه شما بسوى خدا (بوسيله پشيمانى ازگناه) بازگشت نمائيد. تا رستگار شويد. توبه داراى مسايل و مباحث زيادى است كه بحمداللّه در جزء سوم حدود الشريعه فى واجباتها (ص 108 تا ص 131) مفصلا ذكر شده است و اهل تحقيق به آنجا مراجعه كنند.