سيزدهم تا شانزدهم- خوف، رجا، عدم يأس و عدم ايمنى از مكر

بنده از تقصير و گناه بدور نيست، بنابراين بايد از عذاب نسبت بمعاصى انجام شده و بالاتر از آن نسبت به معاصى آينده خوف داشته باشد.

اگر از معاصى گذشته توبه كرده و فرض كنيم كه گناه پس از توبه سببى براى خوف نمى‌شود ولى خوف بنده در سه مورد ديگر ضرورى مى‌باشد.

1- عبادت او مردود نشود وَ الَّذِينَ يُؤْتُونَ ما آتَوْا وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلى‌ رَبِّهِمْ راجِعُونَ‌

2- اگر معصيت كند خدا او را در دنيا يا در آخرت عقاب مى‌كند، و موضوع خوف، احتمال عذاب است كه منافاتى با رحمت خداوند عزوجل ندارد.

بلى او بايد بترسد كه لذت گناه شايد او را از توبه دور گرداند، و حالت پشيمانى براى او روى ندهد و يا ممكن است كه خداوند قبل از توبه او را عذاب كند و ...

3- نفس او را از حالت خوبى كه پيدا كرده بدر نبرد و شيطان اغوايش نكند، آدمى بهر مقامى كه برسد قابل سقوط است‌ وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِي آتَيْناهُ آياتِنا قرآن به پيامبر بزرگوارش مى‌گويد:

داستان كسى را بر امت خود تلاوت كن كه به او آيات خود را داديم ولى او خودش گمراه شد. اگر مى‌خواستيم او را بهمان آيات (نعمتهاى معنوى) بلند مى‌ساختيم ولى او بر زمين (طبيعت و