أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّمُوا تَسْلِيماً[1] «قسم به پروردگارت كه ايمان نمى‌آورند (و مؤمن شمرده نمى‌شود) تا داورى ترا در آنچه كه اختلاف دارند قبول كنند و ترا حَكَم قرار دهند) و در دلهاى خود حرج و مشقتى را از قضاوت تو نيابند و از دل و جان تسليم باشند.»

مؤمنين در اين آيه تأمل زياد نمايند. تا هوى و هوس را در مقابل اوامر خداوندى و احكام شريعت از دل نابود نمايند كه تنها عمل كردن كافى نيست كه تسليم نفس هم لازم است، خداوند به همه ما چنين توفيقى عنايت فرمايد: وَ ما زادَهُمْ إِلَّا إِيماناً وَ تَسْلِيماً. بهر حال براى هيچ مرد و زن با ايمان پس از اينكه خداوند و رسولش حكم فرموند در كارشان اختيارى نيست. (و بايد تسليم باشند) (سوره احزاب آيه 36). يكى از علماى معاصر كه از محل دورى با نگارنده تلفنى در مشهد مقدس صحبت مى‌كرد مى‌گفت وقتى آدم بخدا تسليم نشد و رضاى او را نخواست مجبور مى‌شود به بسيارى از بندگان تسليم شود و ذليلانه رضاى آنان را بدست آورد.

بلى آدمى كه هواى خود را خداى خود بداند ببندگى بسيارى از ناكسان مجبور مى‌شود و اگر براى او تواضع نكنيم. حتماً براى ديگران بايد تذلل و تملق نمائيم. آزادى ما در تسليمى بخداوند متعال است.

[1] - سوره نساء/ آيه 65.