براى او دشمنى مى‌ورزيديم. گويند: چه نيكوست پاداش اهل عمل.[1]

قُلْ إِنَّ صَلاتِي وَ نُسُكِي وَ مَحْيايَ وَ مَماتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ لا شَرِيكَ لَهُ وَ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ‌ رسول من بگو كه نماز و عبادات و زندگى و مردن من براى پروردگار جهانست كه شريكى ندارد و بهمين روش مخلصانه مامور شده‌ام و من اولين مسلمانم.

ريا، سمعه و تكلف‌

بجا آوردن عبادات بغرض ديدن مردم و شنيدن آنان حتى اگر اين غرض جزء علت عمل باشد و جزء ديگرش تقرب باشد بلكه اگر غرض مذكور تبعى باشد، حرام و موجب بطلان عمل است و مسلمان بايد از اين جريمه خبيثه خودش را بدور نگهدارد.

فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً[2] «هركسى اميد ملاقات پروردگارش را دارد بايد كار خوب انجام دهد. و هيچ كسى را در عبادت پروردگارش شريك نسازد.»

پيامبر بزرگوار اسلام فرموده است مردانى را بجهنم مى‌برند و خداوند به ملك مى‌گويد به آتش بگو قدمهاى آنان را مسوزان كه بسوى مساجد مى‌رفتند و روهاى آنان را مسوزان كه‌

[1] - ص 191 المصدر

[2] - سوره كهف/ آيه 110.