الله عز و جل: وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي. قال روح اختاره الله و اصطفاه و اضافه الى نفسه و فضله على جميع الارواح فامر فنفخ منه فى آدم (ع)[1]

راوى از معناى آيه‌اى كه مى‌گويد (در آدم از روح خود دميدم) سؤال مى‌كند امام مى‌فرمايد روحى است كه خداوند آن را برگزيده و او را به خود نسبت داده و بر همه ارواح‌[2] برترى داده است. بعد امر فرمود از آن در آدم دميده شد.

احاديثى كه بر فطرى بودن معرفت حق دلالت دارد، التزاماً بر وجود روح نيز دلالت مى‌كنند. و طالب تتبع مزيد در احاديث، مى‌تواند به اجزاى 6 و 17 و 57 و 58 بحار الانوار مراجعه كند. و ما بهمين مقدار اكتفا مى‌كنيم.

نتيجه اين فصل و بعضى از فصول گذشته اين شد. كه دين- قرآن و احاديث- و عقل و حتى وجدان حكم مى‌كنند كه انسان تن مادى و روح غير محسوس دارد و الله الموفق.

[1] - بحار الانوار، ج 14، ص 11.

[2] - شايد مراد از ارواح، ملايكه باشد.