دارد، ولى در موت چنين نيست، و تحقيق آن تا حدى در علم طب جديد مذكور است.

مرگ افراد انسان و حتى حيوانات، حسى و مشهود است، مع الوصف كلّيت حكم بموت زنده جانها، امر حسى نيست، و طريق اثبات آن تعبد شرعى و حكم عقل است.

بعضى از سه ناحيه بر عموميت و كليّت مرگ زنده جانها استدلال كرده‌اند:[1]

1- از ناحيه علت غائى:

نفس ناطقه در پى كمال و بى‌نيازى، و تجرد از بدن طبيعى و قواى بدنى و اتصال حقيقى به عالم قدس است وقتى كه كامل و بى‌نياز و متصل بعالم قدس شد قهراً مركب (بدن) و آلات را ترك ميكند، و تدبير و علاقه عقلى از بدن طبيعى از بين مى‌رود و موت بدن تحقق مى‌يابد.[2]

[1] - ص 94 و 95 لئالى منتظمه سبزوارى( ره) كه با منظومه و شرح آن يكجا طبع شده است.

[2] -